M5 14h 10 minut

Tak, da się przejechać tyle samochodem z niemowlęciem i przeżyć. Niemowlę też ma się dobrze, ręczę!

Wczoraj o 5:30 wstaliśmy z zamiarem wyjazdu do Chorwacji o 6:00. Plan był cudny, ale jak to z większością cudnych planów bywa nie do końca zrealizowany.

Przeszkody jakie następuje:

1. Mill ciężko było o tej porze dobudzić. Dobudzona w końcu natychmiast domagała się jedzenia, a dostawszy je oczywiście elegancko obrzygała siebie i mnie, w tym mnie gotową do wyjazdu
2. Po zapakowaniu samochodu zorientowaliśmy się że ściągnięta do zdjęć z tuningiem spacerówki  buda ze spacerówki została w komórce a klucz do komórki z kluczami z domu, które zostały z moją mieszkającą na drugim końcu miasta babcią
3. Po wypakowaniu spacerówki całe zapakowane auto trafił szlag, gdyż gondola którą trzeba było spakować zamiast – bez zaskoczenia – okazała się mieć większe wymiary niż rzeczona spacerówka
4. Załadowana na iPhone GPSowa mapa w momencie ustawienia jej stwierdziła, że jej nie ma i pokazała komunikat ‘map not found’. Nie to nie, kolejne 15 minut w plecy żeby załadować od nowa
5. W międzyczasie Mill zdążyła porzygać swój podróżny outfit (tym razem mój już na szczęście ocalał) i była cała do wymiany (poza skarpetkami, które podobnie do mojego outfitu, przeżyły rzyg)
6. Jako  że na wyjazd dostał nam się duży pięciodrzwiowy samochód taty zamiast naszego małego trzydrzwiowego…yyyy… w momencie tankowania dobre 10 zajęło nam szukanie otwarcia wlewu paliwa (facepalm)

I tym samym o 7:10 w końcu udało nam się wyruszyć. 1,10h poślizgu to i tak nienajgorzej, myślę. Poza tym nie myślę i zapominam Towarzyszowi Mężowi powiedzieć żeby jechał na Gliwice i Ostravę, a nie na Cieszyn, na który uparcie kieruje nas GPS, a przez który jedzie się dłużej, zwłaszcza teraz, z mnóstwem objazdów. Ups.

O 7:15 Mill usypia. Towarzysz Mąż i ja kłócimy się na całego, ale już nie pamiętam o co. Cóż, słabe z nas ranne ptaszki, każdy ma swój, za przeproszeniem, wkurw. Na szczęście tuż za czeską granicą nam przechodzi – w końcu jedziemy na wakacje, nie ma się co wkurzać. Spokój, tylko spokój. Stoicki, zwłaszcza kiedy pani od autostradowych winietek na Czechy i Austrię śpiewa nam 187 zeta. Hmmm… Podrożały autostrady od moich ostatnich czasów, ale w sumie miały prawo, kiedy zdaję sobie sprawę że ostatnia raz w tamte rejony jako kierowca jechałam cztery lata temu, kiedy z Towarzyszem Mężem przeprowadzaliśmy się do San Sebastian. 

Mamy zapas kanapek z kotletem i zieloną sałatą (niezastąpione akcesorium podróżne), wodę z gazem i bez, czekoladę, banany, pomidory i serwetki. Mamy drobne korony i eura  na sikanie po drodze i ewentualnie jakąś kawę. Mamy zapas pieluszek tetrowych, pieluszek nietetrowych (pampersów to jest), zabawek, gryzaków, ciuchów na przebranie, kołysanek i dobrego nastawienia. No bo jakże by mogło być inaczej, my uwielbiamy podróże, więc i nasze dziecko nie bardzo ma wyjście. Nie spinamy się. Jakoś dojedziemy, myślimy, najwyżej na parę razy i w mniejszych odcinkach, ze spaniem po drodze, jakoś się dokulamy. Udało się na raz, na szczęście.

Jak Mill zniosła tą lekko ponadczternastogodzinną podróż? Nadzwyczaj dobrze! Swoim standardowym autowym zwyczajem od razu poszła spać. Obudzona płakała domagając się wyjęcia z fotelika/jedzenia/przewinięcia. Niepotrzebnego nie skreślać, bo z reguły chciała wszystko na raz. Wtedy zjeżdżaliśmy na najbliższą stację benzynową i wszystkie czynności w/w szły w ruch. Kilka razy musiałam, przyznaję i kajam się, ekwilibrystycznie karmić Mill, ciągle w foteliku i zapiętą, i ja też przypięta pasami, podczas jazdy, co jak wszyscy wiemy niebezpieczne jest (bo mogła się zakrztusić, a operowanie zaksztuszonym dzieckiem zapiętym w fotelik nie jest łatwe), na szczęście nic się nie działo. Zjeżdżaliśmy wtedy na pobocze i awaryjne światła szły w ruch – cóż – megapłaczące dziecko i brak stacji benzynowej w pobliżu to niewątpliwie awaria jest – i szybkie karmienie uspokajające do następnej stacji szło w ruch. I udało się (nie mniej jednak lepiej nie brać ze mnie przykładu, karmienie podczas jazdy i niemalże podczas jazdy naprawdę nie jest dobre i nie jestem z niego dumna). Po czterech bodziakach, sześciu przerwach, dziewięciu pampersach, i nawet nie wiem ilu karmieniach, po czternastu godzinach i dziesięciu minutach naszym oczom ukazał się Adriatyk, roześmiane twarze dziadków (z którymi na parę dni udało nam się urlopowo zbiec w czasie), i malutki apartament z cudownym widokiem.

Mill , wbrew naszym obawom,  po przespanym podróżnie w dużej części dniu, przespała ładnie noc i obudziła się o 7:00, rześka jak skowronek, wierzgająca nóżkami i nie mogąca się doczekać dnia. Jak ja. 

Warto było jechać. 

Wakacje! Hurra!

A zdjęcia nadejdą, jak tylko obcykam jak to ogarnąć.

Ściskamy mocno,

z&m