M7 Zalatanie

Marzę o 34-godzinnej dobie. Serio. Bonusowa godzina po wczorajszej zmianie czasu nie załatwiła nic. Gdzie to leniwe lato które upływało radośnie na spotkaniach towarzyskich, ogródkowych posiadówkach, czytaniu książek które czyta się dla zwykłej przyjemności czytania i oglądaniu seriali bez natychmiastowej potrzeby 'multitaskingu' - to jest karmienia piersią/powtarzania terminologii do zbliżającego się wielkimi krokami potężnego egzaminu/poszukiwania informacji na temat różnych okołodziecięcych spraw i rzeczy?

Zupełnie niepostrzeżenie dni zaczęły być coraz krótsze, liście coraz czerwieńsze i żółtsze, a liczba zadań do wykonania nie zdołała się zmniejszyć, a wręcz przeciwnie. Tak, sama chciałam. Chciałam częściowego powrotu do pracy, chciałam kursu w Warszawie, chciałam żeby Towarzysz Mąż zmienił pracę (tylko nie chciałam żeby tyle go poza domem nie było,a  jedno okazało się wiązać z drugim dość mocno). Chciałam - mam. Czy to dobra decyzja? Pewnie dobra, bo przez większość czasu czuję, że dobra.

Ale czasem nachodzą mnie, jak to jesienią, refleksje pod tytułem: gdzie ja pędzę? Czy ja naprawdę muszę już, wszystko, natychmiast, na wczoraj? Ja wiem że zawsze musiałam, i ogólnie bardzo dobrze czuję się w takim pełnym pozytywnej energii środowisku, zmiany lubię, lubię mieć cele, lubię (jeszcze bardziej) je osiągać, lubię brak stagnacji, rutyny, nudy. Ogólnie właśnie tak jest. Ale szczególnie - nie zawsze. Są chwile, kiedy za nudą tęsknię. Za zwyczajnym spacerem z dzieckiem, na który nie mam wyliczonego czasu, podczas którego nie zajmuję się przeglądem 'flashcards' ciągle w ramach nauki doegzaminacyjnej. Po stokroć wolałabym liście oglądać, te które spadły i te które jeszcze nie, te które się tak jesienią na drzewach co mam wrażenie w jakimś amoku nawału zajęć przegapiłam.

Wolałabym, zamiast zrywać się z łóżka - bo już tak późno a jeszcze tyle do zrobienia - kokosić się w nim z Mill dopóki mgły nie opadną i nie przywita nas kolejny chłodny - ale słoneczny i piękny - jesienny poranek. Wolałabym z kubkiem herbaty snuć się w piżamie po mieszkaniu w południe (kiedy jak nie na macierzyńskim!), pisać bloga kiedy Mill śpi, a kiedy nie śpi - wygłupiać się z nią, ćwiczyć pozycje brzuszkowe których szczerze nienawidzi i spędzać godziny wymyślając kreatywne zabawy dla siedmiomiesięczniaka. Albo dobra - nawet pójść na łatwiznę bym mogła i wynajdywać te kreatywne zabawy w internecie, niech stracę.

Ale nie robię tego. Spędzam 'wolny' czas ucząc się albo ucząc kogoś, w tym wszystkim starając się zająć Mill najlepiej jak potrafię, do tego ogarniać dom i ogarniać siebie. Kurczę, ciężko bywa. Mam mocne postanowienie poprawy. Priorytety. Chwile, które nie będą przeciekać przez palce. Małe radości, na które zawsze znajdzie się miejsce (przynajmniej taki jest plan!) w moich szalonych, zagonionych dniach.

Nie chcę obudzić się w zimie nie zauważywszy że przyszła.

A u Was jak? Też tak intensywnie czy większy luz?

Ściskamy,
z&m

Rzucamy liśćmi... Jesień odnaleziona. Pauza. Jest dobrze!