M7 Fizjoterapia poporodowa

Poród by spoko. Serio, w pięć minut po stwierdziłam że mając do wyboru kolkę nerkową i poród biorę poród, czyli nie mogło być tak źle (a relacja z porodu tu).

Po porodzie też było spoko. Waga przedciążowa po tygodniu, brzuch wklęsły (już na porodówce położne komentowały że wyglądam jakbym się fasoli najadła a nie dziecko urodziła i że nie ma sprawiedliwości na tym świecie), szyte krocze (no peszek, ale najlepszym się zdarza) wcale nie goiło się najgorzej a po wyjęciu szwów przez ukochaną położną środowiskową Kasię (z którą zresztą do tej pory jestem w kontakcie i którą uwielbiam uwielbieniem totalnym i jak mieć położną środowiskową jeszcze kiedyś to tylko tą!) to już w ogóle super. Od szóstego życia Mill uskuteczniałyśmy spacerki i czułyśmy się, obie, fantastycznie.

Sielanka skończyła się koło 7 tygodni po porodzie kiedy się wzięło i rypło a o tym pisałam tu. Myślałam że dzieje się tragedia wielka (no bo co toooo jest!?), wylądowałam u mojej koleżanki a potem u chirurga i w sumie niczego konkretnego się  nie dowiedziałam poza tym że diagnoza brzmi że to obniżona tylna ściana pochwy, że bywa gorzej, i że mam się nie martwić. No ale jak tu się nie martwić jak dyskomfort jest, i to konkretny?

Dzięki pani Kasi, położnej środowiskowej, dowiedziałam się że to się rehabilituje. Nawet namiar na to, gdzie się takie rzeczy robi dostałam,choć niedokładny, bo to od jakiejś innej podopiecznej, która ponoć miała podobny problem, ale nie mogła się nachwalić. Idę więc, mówię w rejestracji w czym problem, pani z rejestracji na to że 30 lat pracuje w restauracji i w życiu o czymś takim nie słyszała, ale jak przyniosę skierowanie od ginekologa to ok, zapisze mnie. Tak więc zanim dotarłam tam gdzie miałam minęły całe wieki - moja ginekolożka była na urlopie, więc musiałam iść do innej a i tak czekałam tydzień na wizytę. W końcu skierowanie wypisane i zdane - uda się - myślę. Za pierwszym razem było za dużo pacjentek więc musiałam przyjść w kolejnym tygodniu, za drugim przez Tour de Pologne pani doktor nie dojechała, a w jeszcze kolejnym tygodniu zmarła jej mama więc siłą rzeczy też się nie pojawiła. I niby niczyja wina, ale się to mocno przeciągnęło. Za czwartym razem, kiedy w końcu dotarłam, okazało się że to nie ta pani, do której powinnam iść. Że jaaaaak?!

No święty by się zniechęcił, słowo daję, ale do stracenia miałam niewiele a do zyskania wiele (choć i tak się, zgodnie z przewidywaniami chirurga, w ramach upływu czasu, poprawiło, ale i tak jeszcze w stu procentach szału nie było, nie powiedziałabym) - i tak w końcu dotarłam do pani Kasi (innej i kolejnej, i nie wiem jak to możliwe, ale wszystkie okołodziecięce Kasie z jakimi mam do czynienia są super - najpierw Kasia Żak od szkoły rodzenia, potem Kasia O. - położna środowiskowa - a w końcu Kasia - fizjoterapeuta - no fantastyczne, każda jedna, no!), która jest młoda, piękna i wybitnie kompetentna. Już pierwsze wrażenie zrobiła na mnie ogromne, mimo tego że na pierwszą wizytę na własne życzenie czekałam prawie miesiąc bo w wakacje jak jest każdy wie - wyjazdy, te sprawy. Ale w końcu 29 września, kiedy Mill skończyła pół roku, udało mi się na fizjoterapię dotrzeć ('Z tylną ścianą pochwy ma pani problem? To fantastycznie! To znaczy nie że pani ma problem, ale że akurat taki, bo ja to bardzo lubię rehabilitować, bo efekty jak ktoś jest zdyscyplinowany szybko są, a pani mi wygląda na zdyscyplinowaną' - no jak tu się nie zachwycać?) .

Brzmi strasznie, ale strasznie w ogóle nie jest. Na pierwsze spotkanie przyszłam w dresie, na pozostałe w czym bądź. Chodzę raz w tygodniu, jeszcze parę spotkać mi zostało. Idzie mi super. Pani Kasia przyjmuje prywatnie, ale wizyta w cenie 25PLN jest chyba na każdą kieszeń, zwłaszcza że tych spotkań będzie max osiem. Pani Kasia ma model z kręgosłupem i miednicą i pokazuje co i jak. I ćwiczenia. Niestety nie są to ćwiczenia że godzinkę dziennie i pozamiatane. Tylko tysiące razy dziennie. Przy siadaniu tak, przy kucaniu tak, do klęku tak, a z wózkiem chodzimy tak. Po wstaniu to, przy pójściu spać tamto, a do tego jeszcze miliony wizualizacji pani zwanej podobno McKenzie. Ogon, kwiatek, koparka - to tylko kilka żargonowo-terapeutycznych haseł. I tak, nie zawsze pamiętam (ale jak pamiętam to robię). Ale efekty są super - nie dość że komfort poprawiony (już, a gdzie tam koniec) o 100000% to przy okazji brzuch mi się zmniejszył i schudłam dwa kilo (a czekolady sobie nie odmawiam, oj nie) i zdecydowanie warto. A na następne spotkanie idę z Milly i Tulą pooglądać jak się nosimy, zobaczyć co dobrze a co nie i co jeszcze mogę dołożyć do zestawiku kiedy Tuluję. No cudo, no! I działa!

Wszystko się da, naprawdę. Jestem zachwycona!

A u Was jak? Borykałyście się z jakimś fizycznym poporodowym dyskomfortem? Czy wszystko jakby ciąży kompletnie nie było?

Ściskamy,
z&m

No ale dla takich chwil... Przecież warto było! Mogę nawet ćwiczyć :)