M8 Nie jest chyba ze mną tak źle...

Często, zwłaszcza pochłonięta lekturą innych blogów rodzicielskich vel parentingowych uświadamiam sobie, jak niedoskonałą jestem mamą. Jest oczywiście najlepszą mamą jaką być potrafię, no staram się jak mogę, często jednak myślę że mogłabym... starać się bardziej. Odpuścić milion innych rzeczy którymi zajmuję się poza dzieckiem (choć żeby nie było - w dalszym ciągu zajmuję się głównie dzieckiem), czerpać metafizyczną przyjemność z karmienia piersią (a tymczasem są dni że karmienie piersią, które z reguły lubię, zwyczajnie mnie wkurza i marzę o tym żeby wyjść i nie stresować się, czy Mill akurat nie będzie chciała piersi, bo przecież zawsze chcieć kiedy mnie nie ma, a znając moje szczęście to tak właśnie będzie - na szczęście problem rozwiązuje się trochę sam, wszak innych rzeczy je dziecko coraz więcej, niemniej jednak z tym mlekiem to nigdy nic nie wiadomo, no), podporządkować całe życie dziecku a nie uprawiać trochę 'accidental parenting' jak mawia moja przyjaciółka blogerka Ruby Soho.

Ale accidental nie-accidental, chyba nie jest ze mną tak źle. A czemu taką oto sobie wystawiam laurkę? Ano:

1. Karmię piersią. 

 

Zdecydowanie nie oznacza to, że dyskredytuję kobiety nie karmiące bo nie mogą, albo nawet bo nie chcą - podobnie jak Bobas Lubi Wybór uważam że Mama Lubi Wybór również (a czasami tego wyboru nie ma, o czym często matki bojujące o karmienie piersią zapominają odsyłając do poradni laktacyjnych ale tak naprawdę nie wiedząc z czym dana mama się mierzy i nie wysłuchawszy jej historii łatwo wrzucają wszystkie do jednego, jakże pogardzanego wora). Nie czuję się z powodu karmienia piersią lepszą mamą od wszystkich mam niekarmiących piersią, ale czuję się lepszą wersją mnie od potencjalnej wersji mnie nie karmiącej. Mam poczucie że robię wszystko co mogę (a przecież mogę ją karmić i poza chwilowym i niezbyt częstym wkurzeniem związanym z totalną ode mnie dziecka zależnością nie mam z tych żadnych problemów) żeby zapewnić jej zdrowy start. I tak, wiem, że ona ma już 7,5 miesiąca, ale wcale nie uważam, że już i natychmiast muszę ją przestać karmić. Według WHO zalecana długość karmienia to minimum rok - dwa lata lub dłużej, jeśli i mama i dziecko czują się z tym komfortowo. Nie wiem ile zamierzam ją karmić. Nie będę się deklarować że odstawię po roczku. Albo po półtora. Albo że będę karmić do kiedy ona będzie chciała. Nie wiem jak będzie. Na razie jest jak jest, i mimo angielskiej reakcji męża mojej Angielskiej Teściowej (-Jeszcze ją karmisz?! Oh God!) karmię ją, bo wierzę, że to dla niej będzie dobre.

 

2. Nie noszę w 'wisiadełku'. 

 

Nie noszę też w chuście (niestety, falstart, moja wina, nie powinnam była śpiącego czterodniowego niemowlaka upychać na siłę do chusty, no), ale noszę w Tuli, czyli nosidle ergonomicznym. Mama Juniora pisała ostatnio o niepaleniu wszystkich nosideł nieergonomicznych na stosie - ej, ja bym paliła! I tak, jak z reguły nie wtrącam się w to jak rodzice obchodzą się ze swoimi dziećmi (w końcu to ich dzieci) tak rodziców z dziećmi w wisiadełkach powiesiłabym tak jak ta pani powiesiła się tu o:

 (zdjęcie stąd)

I niech zobaczą jak to jest. To czysta ignorancja, sorry Gregory. Tak nie robimy.

3. Wożę w porządnym foteliku samochodowym. 

 

No dobra, szału nie robi ten fotelik, zresztą nie lubię go specjalnie (a  o tym tu) i dziś wybrałabym inny.... ALE i tak wybrałam fotelik z crash testami, atestami i renomowanej firmy. Nie ryzykowałam wożenia dziecka w no-name foteliku z Tesco pięciokrotnie tańszym, ale za to 'Made in China', ani w foteliku z zestawu 3w1, który to fotelik może i ładnie wygląda komponując się z wózkiem, ale funkcji oryginalnej, czyli ochrony dziecka w razi w wypadku, często-gęsto kompletnie nie pełni.

4. Myślę o tym, jak rozszerzam dietę mojego dziecka.

 

Nie rozszerzam jej po czwartym miesiącu bo producenci słoiczków twierdzą, że mogę. Podaję zupki i musy, ale podaję i kawałki (czyli BLW + trochę papin). Podaję warzywa i owoce, ostatnio też trochę chleba i dzisiaj zadebiutował ryż i jogurt naturalny. Nie dosalam, nie dosładzam. Nie podaję słoiczków na co dzień (na wyjazdach owszem, zdarzają się, ale i tu jestem wybredna - o ile nie mam nic do marchewki z brokułem czy jabłka z morelą, o tyle 'pasta bake' czy 'spaghetti bolognese' dla takiego malucha już mnie głęboko zastanawia). Eksperymentuję, ale w granicach rozsądku. Nie podaję słodyczy i zapychaczy. Nie podaję soczków (poza własnoręcznie wyciskanym - to jest, przez wyciskarkę wyciskanym) sokiem jabłkowym lub marchewkowym w ramach posiłku. Ku zdziwieniu Angielskiej Teściowej - nie uważam też żeby owsianka na mleku krowim była świetnym pożywnym śniadaniem dla siedmiomiesięcznego niemowlaka.

 

5. Nie wsadzam dziecka do chodzika.

 

Fajne, kolorowe, stymulujące, dzieci je lubią - wydawało by się. Jednak zrobiłam dość researchu i skonsultowałam znajomych fizjoterapeutów (trzech!) żeby wiedzieć, że chodzik to zło. Ku oburzeniu Angielskiej Teściowej - nie pozwalam żeby Mill takowy miała. O tym dlaczego nie więcej do poczytania na przykład tu.

No skoro nie używam chodzika... To i foty chodzika brak. Póki co zostaje Mill leżenie (patrz: zdjęcie, które nota bene, jest mega archiwalne), rolowanie, czołganie i siedzenie.... Na stanie i chodzenie najwyraźniej jeszcze przyjdzie czas.

 

6. Jestem.

 

Czytam. Noszę. Podrzucam. Bawię się zabawkami. Daję się ciągnąć za włosy i gryźć w nos. Głaszczę. Całuję. Gilgoczę. Obracam. Śmieję się.Kiedy jestem, to jestem na całego. Choć bywa, że mnie nie ma wiadomo. Bywa, że chcę siąść przed komputerem, napisać posta, zajrzeć do książek i pouczyć się na zbliżający się wielkimi krokami Ważny Egzamin, bywa że muszę pracować planując lekcje w domu i w końcu bywa, że muszę do tej pracy wyjść. Nigdy natomiast nie jest tak, że olewam moje dziecko dlatego, że wolałabym akurat napić się kawy i obejrzeć serial. Choć czasem wolałabym, ale nie robię tego. Nigdy.

I jasne, brakuje mi duuuuużo do ideału. Nie noszę w chuście. Nie pieluchuję wielorazowo (choć plany były, póki co - poszły w odstawkę, mierzę siły na zamiary). Nie prasuję Millowych ciuszków i nie piorę w orzechach. Nie myślę obsesyjnie o tym, co Mill robi, kiedy wychodzę. Zdarza mi się nie ubrać jej czapki (choć od afery czapkowej bardzo rzadko!), płakać kiedy nie wiem, dlaczego ona płacze i zapomnieć o witaminie D i nie wiedzieć co zrobić, kiedy dzwonię umówić się na USG bioderek - bo do kontroli miała pójść - a pani w rejestracji mi mówi że do końca roku terminów nie ma i mam czekać do stycznia. Pod stołem też zdarza mi się Mill znaleźć, albo próbującą ugryźć nogę od krzesła, kiedy ja odwracam się na sekundę przekonana że ona grzecznie bawi się na macie. Ale dbam o nią najlepiej jak umiem, naprawdę. Mogło być gorzej. Nie będę się deprecjonować, nie będę pisać ileż mi to brakuje do mamy idealnej. Mnóstwo mi brakuje. Ale na szczęście Mill nie daje mi tego odczuć. Wręcz przeciwnie - jeden uśmiech i czuję - i wiem - że naprawdę, ale to naprawdę - nie jest ze mną tak źle...

Pozdrawiamy,
z&m