M1 Mummy knows best

Kocham moją rodzinę, wiadomo. Moja rodzina jest mała, ale z gatunku tych, z którymi nie tylko wychodzi się dobrze na zdjęciach (to akurat niekoniecznie, gdyż moja mama, babcia i Towarzysz Mąż na zdjęciach być nie lubią, ujmując to delikatnie), ale na których zawsze mogę polegać, z którymi zdaniem zawsze się liczę i na których się jeszcze nigdy przenigdy nie zawiodłam.

Odkąd jest z nami Milenka rodzina wariuje, co było do przewidzenia. Pierwsza i jedyna wnuczka, pierwsza i jedyna prawnuczka, szał ciał. I o ile moi rodzice mają do M. stosunek superluzacki i twierdzą że my wiemy lepiej co robi się z małymi dziećmi niż oni, bo przez 30 lat wiele się zmieniło i w sumie niby się tego nie zapomina ale jednak się zapomina, więc pytają nas jak mogą pomóc, pomagają tyle na ile im pozwalamy, ale nie naruszają naszej przestrzeni, pozwalają zająć się naszym własnym dzieckiem tak jak my uważamy za stosowne, podpowiadają, jeśli prosimy o podpowiedź, ale nie narzucają własnego zdania. Sielanka, innymi słowy.

Nie można powiedzieć tego jednak o mojej babci. Moja babcia jest cudowna, babciowa i kochana i ciągle jednak młoda, ale różnica pokoleń wychodzi na każdym kroku. Babcia uważa że Towarzysz Mąż i ja chcemy chyba zabić swoje dziecko. No bo jak to tak, trzytygodniowe niemowlę bez czapki, na dwór?! Nic że są 22 stopnie, my wszyscy jesteśmy w koszulkach z krótkim rękawem, wiatru ani widu ani słychu i w domu jest chyba zimniej niż na zewnątrz. No ale przecież jest kwiecień i nie dość że przed chrzcinami ją wynosimy na dwór, co kiedyś było nie do pomyślenia, to jeszcze bez czapki? Jak to?

Ale dlaczego my jej te nóżki tak wyginamy? Przecież ona tego nie lubi. Nie, żeby leżała spokojnie i się uśmiechała, nie nie. Nie lubi tego, bo to wygląda niekomfortowo, jakby się ktoś zastanawiał. Nieważne, że pan doktor od bioderek przepisał tak ćwiczyć z nią, przecież wedle babci co najmniej robimy jej krzywdę.

O, i podnoszenie główki z nią ćwiczymy kiedy leży na brzuchu. Ale przecież ona jest ZA MAŁA!

Że M. ma odparzoną pupę wszyscy wiemy (stąd), ale pupa goi się ładnie (viva fiolet, Tormentalum i wietrzenie) acz dość wolno (no ale była dość mocno zmasakrowana, więc poprawa jest znaczna) ale oczywiście coś z tym trzeba robić. Zupełnie jak ja bym z tym nic nie robiła. Nic tak nie podnosi morale matki płaczącej przy każdej zmianie pieluszki nad tyłkiem swojego potomka jak potomka prababcia wytykająca pupę na każdym kroku i mówiąca 'Ale ona to ma czerwone! Z tym trzeba coś robić!' około stu razy dziennie. OK, może nie stu, hiperbola i ten tego, ale z dziesięć razy wczoraj przynajmniej to usłyszałam. I kolejne pięć dziś.

Przecież robię z tym COŚ. Robię ile mogę. Więcej nie dam rady.

W foteliku samochodowym wedle babci też jej niewygodnie. Co więc, mam ją wozić bez fotelika?

Kocham moją babcię nad życie (zresztą drugie imię Milly dostała właśnie po niej), ale moje dziecko też kocham. Nad milion żyć. Zaufania trochę, jedyne czego mi potrzeba. Naprawdę, nie dam swojemu dziecku zrobić krzywdy. Nie trzeba obserwować każdej mojej albo Towarzysza Męża zmiany pieluszki, bo naprawdę nie urwiemy jej kończyn przy tej operacji. Nie trzeba nam rad, że tego nie wolno, tamtego nie wolno, bo kiedyś nie wolno było. Nie trzeba nam totalnej nieprzerwanej inwigilacji i wiedzenia lepiej od nas.

Jasne, pewnie nie jesteśmy najlepszymi rodzicami na świecie, ale próbujemy. Robimy co możemy.

Milly jest spokojna, rośnie jak na drożdżach, wygląda na szczęśliwą, nie wydaje odgłosów niezadowolenia (o ile oczywiście nie chce jeść. Choć głodzić też jej nie głodzimy, żeby nie było), jest umyta, ubrana, zabawiana i wysypiana.

Dlaczego nie możemy więc po prostu robić rzeczy po swojemu?

Czy to typowe? U Was też tak było, czy jak w przypadku moich rodziców mieliście idealne wsparcie, czy jednak ktoś się wtrącał na tyle, że wytrącał Was z równowagi?

Ściskamy mocno,
mimo prababcinych obaw wciąż mające się dobrze,
z&m

I nasz śpiący wielkanocny królik, w gratisie! :)