M9 Dziewięć miesięcy in & out

Nie wiem czy zawsze tak jest, ale kiedy dziecku stuka dziewięć miesięcy to same się cisną refleksje i porównania do okresu ciąży która w standardzie trwa plus minus dziewięć miesięcy właśnie (moja tak właśnie standardowo trwała, a wody odeszły mi - choć odeszły to dużo powiedziane - w pięć minut po północy w dniu terminu).

Dziś dużo wspomnień w stylu: jak to było kiedy się dowiedziałam o istnieniu Mill (wstyd się przyznać ale dnia dokładnie nie pamiętam. Pracowałam w Oxfordzie 24/7, uczyłam, trochę asystento-dyrektorowałam w zastępstwie, nie miałam czasu na myślenie o tak przyziemnych sprawach jak jaki dzisiaj dzień konkretnie, ale mimo tego że nie pamiętam dokładnej daty to na pewno jeden z tych dni, które zmieniły moje życie, bez względu na to jak patetycznie i górnolotnie to brzmi, a uczucie jest chyba znane wszystkim rodzicom dowiadującym się że tak oto ich bezdzietne czasy mają nie tak znowu odległą datę przydatności do wykorzystania), jak to było w ciąży (zaskakująco nie-tak-dużo-brzuchowo, za to z rzyganiem przez praktycznie cały pierwszy i trzeci trymestr, ale poza tym bez większych na szczęście komplikacji, z pracą w drugim trymestrze i czasem na filmy, książki, seriale i porządki w trzecim - choć to akurat wspomnienie dosyć mgliste), jak to było kiedy Mill się urodziła (zadziwiająco spokojnie, naturalnie, normalnie. Spodziewaliśmy się oboje z Towarzyszem Mężem większych rewolucji) i jak jest teraz, po dziewięciu miesiącach (ciągle bardzo naturalnie, choć bardziej absorbująco. Czasy Millowego niemowlęctwa kiedy głównie spała wspominam z rozrzewnieniem. Teraz jest zdecydowanie bardziej wymagająca uwagi, odciągania od kabli niezliczoną ilość raz dziennie i innych zabaw okołodziecięcych. Teraz trzeba kminić co by tu zjadła bo czasy kiedy mleko było jedynym pokarmem wydają się bardzo odległe, a minęły raptem trzy miesiące. Teraz porusza się wszędzie gdzie chce, uwielbia stać, siedzieć, śmiać się, bić brawo, bić brawo rękami mamy i wygłupy szeroko pojęte, co oczywiście jest plusem. Podobnie jak nie martwienie się o brak umiejętności trzymania głowy, ulewanie, biedniutką pupę której nie pomagały żadne kremy. Albo uszkodzenie wątłego nowo-niemowlęcego ciałka przy ubieraniu - i mimo że to ponoć trudne - to ja i tak miałam paranoję że mnie się uda. No i kompletne poleganie na li i wyłącznie moim mleku - cieszę się, że ten etap już za nami, choć cieszyłam się każdym z nich kiedy trwał. I taki mam plan na następne dziewięć miesięcy. I kolejne dziewięć. I tak... chyba długo jeszcze).

I tak mi niepostrzeżenie rośnie dziewczynka jak na drożdżach.

A Wasze dzieci jak? Macie/miałyście podobne refleksje dziewięciomiesięczne?

Ściskamy mocno,
z&m