M9 Plastik-fantastik

Moje dziecko kocha plastik.

Ku rozpaczy matki-estetki czyli mojej (rozpaczy mojej, nie matki).

Na nic się zdało selekcjonowanie zabawek, może nie tyle dizajnerskich prawdziwie, lecz ciągle estetycznych, cieszących matczyne oko drewnianych klocków, wizualnie przyjemnych długouchych królików od LaMillou, sorterów z Ikei i innych niemowlęcych przedmiotów.

Przyjeżdża człowiek do Angielskiej Teściowej, która siłą rzeczy nie czyta bloga (choć ponoć czasem ogląda) i nie wie o mojej niechęci do plastiku (to znaczy - nie zrozumcie mnie źle - zawsze wiedziałam że era plastiku, Myszki Miki, Monster High i innych tego typu nadejdzie, ale cieszyłam się chwilą że moje dziecko ma dopiero miesięcy dziewięć, i to niecałe, zgubnego wpływu równolatków zafiksowanych na różowy kicz rodem z Chin jeszcze nie odnotowało i szalałam póki mogłam zaspokajając własne gusta zabawkowo-estetczne po cichu przy tym licząc - o ja naiwna - na kształtowanie podobnegoż u Mill) i pod choinką zastaje paczek sześć. Od samej Angielskiej Teściowej, o reszcie rodziny nie wspominając. Zebrało się tego ze dwadzieścia prezentów, jeśli nie więcej, dla samej tylko Mill, o naszych nie wspominając. Matczyno-minimalistyczna część mnie już przed rozpakowaniem owych lekko załamała ręce. Nie ma szans żebyśmy zmieścili to wszystko w naszym bagażu podręcznym, walizkę trzeba będzie dokupić, opcji nie ma. A wiadomo - nie zostawimy wszystkiego, bo zwyczajnie nie wypada, bo ktoś się natrudził, żeby Mill zrobić przyjemność. Mnie, jak się okazało po rozpakowaniu prezentów - zdecydowanie bardziej wątpliwą, wszak wielka część paczek to plastikowe zabawki rodem ze znanej wszystkim młodym rodzicom firmy F-P, która jest często uwielbiana, w moją estetykę się nie wpisuje ni hu-hu (z wyjątkiem karuzelki, karuzelka była przednia! I mata dla niemowlaka najmniejszego też obleciałą, choć drugi raz bym jej nie kupiła, nawet okazyjnie). Większość nabyta pod szyldem ELC (Early Learning Centre - elc.co.uk) - w końcu nie ma co marnować czasu i na edukację nigdy nie jest za wcześnie. Nawet jeśli ta edukacja wizualnie odbiega mocno od tego, co lubi mama - za to świetnie odzwierciedla jak się okazuje wątpliwe gusta Angielskiej Teściowej (nie żebym coś miała do gustów mojej teściowej samych w sobie - lubię jej wnętrza i jej garderobę - natomiast jeśli chodzi o zabawki szału nie ma, nooo).

Milly, niestety, podziela gusta Angielskiej Teściowej w kwestii zabawek.

Uwielbia wszystkie swoje nowe plastikowe prezenty, a także odziedziczone po swoich kuzyknach plastikowe zabawki gabarytów większych od niej samej. Bawi się grającym i gadającym - o zgrozo - różowo-fioletowym edukacyjnym koszykiem kształtowo - kolorowym aż miło, wrzuca kulki w wielkiego dinozaura piszcząc przy tym jak wariatka i gra na instrumentowych grzechodkach kombinując przy tym po swojemu jak zlożyć je w jedno.

Już w myślach kombinuję jakby tu opróżnić jedną z szafek w salonie żeby te plastiki gdzieś trzymać. Poddałąm się więc walkowerem, i wbrew moim przekonaniom nowe zabawki wracają z nami do domu. Jednak nie poddałam się tak do końca - z powodu braku swojego pokoju Mill musi się też do mnie dopasować trochę - a walających się po salonie plastikowych żyrafek z mnóstwem kulek w środku - choćby nie wiem jak długo mnie przekonywać - nie zdzierżę. Kiedy zabawki nie są w użyciu mogą równie dobrze nie denerwować matki czyli mnie i spokojnie mieszkać sobie w zamkniętej szafce.

Dobry kompromis?

I jak u Was? Pozwalacie dzieciom na mnóstwo plastiku czy podobnie jak ja łudziłyście się że jeszcze na trochę Was ten problem nie będzie dotyczył? Albo podobnie jak Angielska Teściowa - nie macie nic do platiku?

Ściskam Was mocno angielsko,
z&m