M9 Dzień bez dziecka: przeżyć i nie zwariować

Nigdy dotąd nie zostawiłam jej na tak długo. Nie było mnie 14 godzin. Pełna obaw, jak to przeżyje, nawet bardziej ona niż ja, ale wyjścia nie było - kiedy coś zaczynam lubię to skończyć i kiedy pierwsza z trzech części mojego warszawskiego kursu dobiegła końca i przyszła pora na egzamin w środku tygodnia - Mill została pod opieką reszty rodziny - Towarzyszem Mężem, a kiedy Towarzysz Mąż był w pracy - Matką Polką, Babcią Pra i Dzidkiem z doskoku między spotkaniami.

Oto mały poradnik, oparty na moich dzisiejszych doświadczeniach, na temat wymieniony w tytule: Jak (prze)żyć (panie premierze, chciało by się rzec) dzień bez dziecka i nie postradać wszystkich zmysłów?

1. Wstań o 3:30. Albo innej podobnie nieludzkiej porze.

Pobudka o tak dzikim czasie sprawia że przez pół dnia jeszcze śpisz, a jak wiadomo kiedy się śpi to się nie myśli a tym samym nie zwariuje.

2. Koniecznie obudź śpiące w najlepsze dziecko na karmienie przed wyjściem.

Opcje są trzy - albo się rozryczy na maksa i będziesz się cieszyć że wychodzisz i nie Ty musisz to opanować. Albo zje i będzie dalej spało, co pozwoli Ci wyjść ze spokojem sumienia i nadzieją że Towarzysz Mąż tudzież ekwiwalent pośpi choć do tej 7:00. Trzecia opcja - dziecko kompletnie zignoruje fakt że chcesz je nakarmić i postanowi spać dalej, w związku z czym musisz rozparcelować spakowany wcześniej laktator, odciągnąć pokarm, umyć zababrany laktator, wysterylizować, spakować ponownie. Przy okazji stresując się, że nie zdążysz. Stresowanie się że nie zdążysz ogólnie świetnie robi na niemyślenie jak to będzie.

Czy muszę pisać którą opcję wybrała Mill?

3. Wyjdź z lekkim poślizgiem.

Stresując się że nie zdążysz. Patrz wyżej.

4. Prowadź samochód. Spotkaj się z ludźmi. Zdawaj egzamin. Śpij. Rób COŚ.

Oto moja poranna sekwencja wydarzeń - jazda samochodem do Gliwic o 4:00, stamtąd BlaBla car do Warszawy z trzema fajnymi babeczkami, trzyipółgodzinny egzamin w Warszawie.

Serio - nie miałam nawet czasu pomyśleć o tym, czy moje dziecko mnie nie potrzebuje już i natychmiast. Kiedy jesteśmy zajęte nawet się nie obejrzymy - a już będziemy z powrotem.

Kiedy nie mamy nic konkretnego do roboty (może serial, może książka, może porządek i tym podobne mało konkretne zajęcia w wykonaniu których obsuwa nie zawali nam dnia) - może to nie zadziałać w ten sposób i nasze myśli niebezpiecznie podryfują w stronę niemowlęcia, które zapewne po chwilowej z nim rozłące wydaje nam się najpiękniejsze i najsłodsze na świecie (no wiadomo, że nasze właśnie takie jest!) i już nie możemy się doczekać spotkania z nim. Ten etap też będzie, ale później. Póki co - szał zajęć.

5. Nie odciągaj pokarmu w regularnych odstępach czasu.

Przecież piersi same Ci przypomną, że dawno nie karmiłaś. Objawiając się kamienio-twardością podobną do tej z pierwszych miesięcy karmienia. Tudzież wyciekiem jednostronnym. Albo dwu. A to wszystko w połowie egzaminu z którego nie możesz wyjść żeby beztrosko odciągnąć sobie pokarm (ha! wszak wpadłaś na to że prędzej czy później odciągnąć trzeba będzie i spakowałaś laktator, patrz punkt 2). Cała sytuacja tak wybije Cię z rytmu, że zamiast myśleć o tym jak się ma Twoje niemowlę będziesz myśleć tylko o tym jak cudownie będzie kiedy w końcu uda się podpiąć pod laktator.

Plamy z wycieku zakrywamy swetrem lub szalikiem.

6. Zapomnij laktatora. Albo chociaż jakichś jego elementów.

Po egzaminie z mega ulgą wpadasz do kibla (cóż, nie będziesz na chybcika szukać miejsca do odciągania w budynku, którego jednak dobrze nie znasz). Jest jak jest, nieważne, już już prawie jest lepiej - i wtedy odkrywasz że nie masz tych tubek, które się nakłada na piersi, które są nieodłączną (w senie - do mycia odłączną, ale bez nich nie zadziała) laktatora częścią.

Zamiast dzwonić do domu, mówić że poszło raczej dobrze ale wyniki w lutym więc się okaże i jak się ma Malutka i czy mogę z nią porozmawiać nie masz czasu nawet włączyć telefonu (podczas egzaminu musiał być wyłączony, jasna rzecz) tylko zaiwaniasz do najbliższego sklepu z akcesoriami okołodziecięcymi (i tutaj lokalizacja w samym centrum Warszawy bardzo się przydaje) i rzucasz się na lejki do laktatora jak zuz na czekoladę po czterdziestodniowym poście (w sensie - bardzo się rzucasz). Szybko płacisz i modlisz się żeby znaleźć miejsce żeby ich użyć.

Rozważasz też zakup świeżej koszulki tudzież w ogóle rezygnację z koszulki (plamy na wysokości cycków - nie jest to fajne, umówmy się) i ubranie samego swetra.

Przy okazji masz szczęście że trafiasz do Smyka z cudowną obsługą (Chmielna 25, polecam baaaardzo, och i ach - mega profesjonalne, fajne, uśmiechnięte dziewczyny bez których nie wiem jak przeżyłabym dzisiejszy dzień). Okazuje się, że masz do dyspozycji pokój dla matki karmiącej tudzież pokój matki z dzieckiem. Przewijak (dziś niepotrzebny, ale you never know), przestronna toaleta za osobnymi drzwiami (ale fajnie że ktoś założył że matki karmiące to też ludzie i mimo posiadania dzieci też muszą czasem siku) i duży, wygodny fotel, na którym w końcu możesz się rozłożyć, podpiąć do ustrojstwa i złapać oddech.

 Wykonujesz wtedy szybki telefon do domu żeby się zameldować. Postaraj się nie pytać o to jak ma się dzidziuś, bo jeśli rodzina jest zbyt szczera (fatalnie, płacze ciągle) będziesz się tylko zamartwiać, a z odległości ponad trzystu kilometrów średnio jesteś w stanie to zrobić. Ja zapytałam się o Mill i miałam szczęście usłyszeć że wszystko w porządku, że cudowna, że bawi się, śpi, je i w ogóle nie płacze - ale nie wiem co bym zrobiła jeśli nie było by dobrze. Poza zamartwianiem się i brakiem telepatycznej mocy sprawczej - chyba nic. Kończysz telefon. Zanim wykonasz kolejny do Towarzysza Męża - ktoś dzwoni do Ciebie.

Wtedy dzwoni Twój transport. Dziewczyny gotowe wcześniej, możecie jechać. Lewy cycek ciągle nie taki jak ma, ale ujdzie. Czasu na obiad brak, ale też ujdzie. W końcu chcesz jak najszybciej być w domu z dzieckiem.

7. Zgub się.

Zapytaj się ludzi o drogę. Idź największym możliwym kółkiem i nie dojdź. Zadzwoń do transportu z wyznaniem że nie wiesz gdzie jesteś. Zestresuj się (choćby niepotrzebnie, a jak, wszystko co odciąga myśli od tego co potencjalnie fatalnego może dziać się z Twoim dzieckiem bez Twojej jedynej i niezastąpionej obecności - może się sprawdzić). Zostań odebrana spod hotelu może nie tyle na drugim końcu miasta, ale na pewno na drugim końcu ulicy.

8. Padnij na dziób.

Ja wiem że dopiero piętnasta. Twój dzidziuś musi jeszcze trochę poczekać. Siadasz w samochodzie, którego nie musisz prowadzić. Jesteś głodna. Ale jest Ci też tak ciepło i błogo, zwłaszcza jeśli nie zdejmiesz kurtki, szalika i czapki. Adrenalina egzaminowa opuszcza, a odzywa się pobudka o 3:30. Głowa sama leci. Śpisz. Vide: nie myślisz co tam jak tam.

9. Rozładuj baterię w telefonie.

Korki są. Masz poślizg. Bateria nie działa. Stresuje Cię że nie możesz dać wszystkim znać że wszystko ok. Ale nie możesz też zadzwonić żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Znów - jeśli nie w porządku - nie możesz nic zrobić więc chyba lepiej nie wiedzieć. No news is good news jak mawiają Anglicy.

10. Wróć.

Wróć. Zobacz jak Twoje szczęśliwe dziecko pięknie bawi się z Twoja rodziną. Przeżyło cały dzień bez Ciebie, uff. Żyje, ma się dobrze. Jest uśmiechnięte, radosne, a na Twój widok szczerzy malutkie kły (no dobra, dolne jedynki, ale w obliczu pierwszego od 3:30 karmienia - albo i wcześniejszego jeśli o 3:30 jeść dziecko nie chciało - straszą te dolne jedynki niczym kły z prawdziwego zdarzenia, jakby nie patrzeć). Tuli się do Ciebie i nie wygląda na ani trochę sfochowane, że Cię nie było. Ot, zwyczajnie, super się bawiło, ale cieszy się że już jesteś. Oddychasz z ulgą. Wszystko dobrze. Jesteś. Bez zwariowania. Emocje opadają. Dałaś radę. Dziecko i reszta rodziny też. Nie było tak źle w końcu, a może nawet dobrze.

To był długi dzień. Ale warty tego powrotu do domu.

/obrazek stąd/

A co tam u Was? Zostawiłyście już swoje dzieciaczki na tak długo? W jakim wieku (dzieciaczki, nie Wy)? I jak było?

Pozdrawiamy,
z&m