M11 Warszawa, opieka niemamy i jak się bawić z nieswoim dzieckiem

Towarzysz Mąż w Zakopanem. Ja muszę zasuwać na mój warszawski kurs (który, swoją drogą, nie idzie mi za dobrze. Co jest wielkim kopem w moje rozbujałe nauczycielskie ego i przyzwyczajona do wszelkich pochwał, ponadstandardowych ocen i najwyższych możliwych ocen ze wszystkich innych nauczycielskich kursów znoszę to nader źle) więc opcja (nie za) prosta: trzeba znaleźć opiekę do dziecka.

Szybki szpil, mama chrzestna Mill, jeden telefon, mimo dwójki dzieci własnych na stanie zgadza się od razu. Ave!

Mill nigdy nie została z nikim poza najbliższymi (Matką Polką/Dzidkiem/Babcią Pra) samopas i nie wiem jak to będzie. No ale jak ma być. ABB wie co robi, w końcu ma dwójkę swoich dzieci, i mimo tego że jak podkreśla Babcia-Pra każde dziecko jest inne (co wiemy, bo i dzieci ABB są kompletnie różne) to jak ktoś ma swoje dzieci to generalnie jest w stanie ogarniać dzieci lepiej niż osoba która dzieci nie ma (ok - może to nie jest złota reguła, ale z autopsji wiem, że teraz zdecydowanie mniej boję się zostać z cudzym dzieckiem, choć zdarzyło mi się to tylko raz, niż zanim miałam swoje dzieci, że już nie wspomnę o tym że percepcja bardzo się zmienia, o czym pisałam w Macierzyństwie fast forward - teraz byłby chyba lajcik, ale znów dygresja mi wyszła na sześć linijek więc ad rem), jestem pewna że ogarnie.

Łapiemy pociąg dowarszawski, Mill zafascynowana wszystkim dookoła, nie śpi. Ledwo wkładam ją do Tuli żeby wytarabanić się z pociągu - usypia. Klasyk.

Doczłapujemy tak ze śpiącą Mill do hotelu, wyciągamy (ciągle śpiącą) z Tuli, karmię ją szybciorem i lecę. W międzyczasie ona się budzi. Spoko. Kiedy wychodzę uśmiechnięta od ucha od ucha układa na dywanie klocki z ABB. W sensie z ABB te klocki układa, a nie że dywan jest z ABB, bo to by było podejrzane. Wychodzę i nie wiem co się dzieje. Wróć, wiem, z relacji. Moje dziecko dostaje przyspieszenia godnego Harleya w kierunku drzwi i ryczy.

Brzmi znajomo?

Szczęśliwie szybko znów usypia, budzi się w humorze, nie ma mnie, ale to nic, bo jest ABB. Co robi się zniecoponaddziesięciomiesięcznym niemowlakiem powierzonym do opieki na prawie 5 godzin? Karmi się obiadkiem (cośtam z łososiem ze słoika, w ramach wyjazdu. Nie zjadła za dużo, ale obyło się bez plucia), bawi się klockami z Lidla (bądź innymi dostarczonymi przez mamę niemowlaka), nosi się na rękach bądź w Tuli jeśli opiekun jest Tulolubny (ABB jest), idzie się na spacer jeśli pogoda sprzyja (ABB nie sprzyjała), usypia się jeśli za długo wcześniej niemowlę nie spało, bawi się w kosi-kosi łapki i inne podobne, odciąga się od kontaktów, robi się zdjęcia na bloga mamy (o ile mama ma bloga), śpiewa się/puszcza się z telefonu 'Jesteśmy Jagódki' względnie dowolny utwór Kultu (te dwa zdaje się lubić Mill, preferencje mogą zależeć od modelu niemowlaka i rodziców/opiekunów niemowlaka) i uczy się niemowlę tańczyć, zmienia się pampersy, pozwala się bawić wytartym uprzednio mokrymi chusteczkami pilotem od hotelowego telewizora... No opcji jest multum. Ponoć nie było tak źle. Wierzę na słowo bo co mam nie wierzyć. I wdzięczna jestem bardzo zwłaszcza że następnego dnia ABB i Mill miały powtórkę  z rozrywki.

Jeśli mama przy okazji tej powtórki jest zajęta i może się pojawić z doskoku na 5 minut po to żeby znów zniknąć na kolejne pół godziny - cóż, sobie polecam się więcej w takich okolicznościach nie pojawiać, wszak widok mamy to super uśmiech i radocha, a mama znikająca... Cóż... ryk, no. A wszyscy wolimy dzieci nieryczące, umówmy się.

Poza tym biję pokłony dla ABB. Sukces pełen. Uroczyście blogowo i na piśmie obiecuję nie nadużywać tegoż sukcesu.

I w gratisie sprzedaję Wam hasło wyjazdu. Autorem jest Tymo, mój siedmioletni chrześniak.

T, dzwoni do ABB: Mamoooo, i jak, radzisz sobie? Bo wiesz, Ty dawno nie miałaś małego dzidziusia!

A Wy jak? Zostawiacie swoje dzieci pod opieką innych? I jak im idzie?

Ściskamy już domowo,
z&m