M4 Hips don't lie

Przyszedł moment kontroli bioderek (o których było tu, a dla tych co im się nie chce tam wracać napiszę tylko że były w porządku, a mogły być jeszcze lepsze).

Oczywiście - całymi tygodniami wręcz pogoda jest fantastyczna, w momencie kiedy my mamy wychodzić do przychodni rozlewa się ulewa sezonu. W porzo - myślę - i zamiast wózkiem jedziemy z Mill autem.

Mill nie pochwala pomysłu, zapięta w fotelik ryczy. Wyciągam z fotelika, karmię. Uspokaja się na chwilę. Wkładam z powrotem do fotelika - ryczy. Czas leci, no ale przecież nie pojadę z ryczącym dzieckiem i to w ulewie sezonu. Wyjmuję z fotelika, noszę dookoła garażu, Mill uspakaja się i uśmiecha. Fotelik podejście numer trzy. Grymasi i sprawdza moją reakcję. Kiedy niczym niewzruszona zapinam ją dalej przestaje marudzić i zajmuje się jedzeniem pasa od fotelika.

Ufff. Jesteśmy spóźnione tylko 15 minut.*

Przy okazji do ulewy sezonu dochodzi burza. Z piorunami. Udaję że wcale mnie to nie rusza (burza, zaraz po myszach, jest kolejną z moich nielicznych fobii) i jedziemy. Najchętniej przeniosłabym wizytę, ale kolejne 3-4 tygodnie oczekiwania odwodzą mnie skutecznie od tego pomysłu. Dziecko podczas około pięciominutowej jazdy samochodowej usypia. Budzę ją żeby włożyć ją w Tulę (foch, no bo jak to ją budzę kiedy dopiero zasnęła), wkałdam w Tulę, uspakaja się. Jest dobrze. Aż do przekroczenia drzwi przychodni, to jest, bo nie tylko my się spóźniłyśmy zdaje się. Kolejka na 5 dzieci przed nami, a to tylko rejestracja. Ile dzieci jest na górze cholera jedna wie. Na szczęście Mill grzeczna. W budynku chyba z milion stopni, ale w rejestracji dają nam kartę którą mamy dać panu doktorowi, więc świetnie robi za wachlarz. Mill lubi wachlowanie, co nie przeszkadza jej jednak w próbach zjedzenia Tuli.

Wchodzimy na górę (serio - za pierwszym razem byłam z wózkiem. nie wiem kto wymyślił USG bioderek dla dzieci na pierwszym piętrze bez windy z mnóstwem schodów, wąskimi drzwiami i brakiem opcji minięcia się dwoma wózkami gdziekolwiek. Słabe to jest, słabe, i cieszę się że mam Tulę), przed nami kolejne 5 dzieci, mniej-więcej. No dobra. łazimy w Tuli, Mill dostaje czkawki, przyciąga wzrok (czy ona robi to specjalnie?), budzi komentarze, zaraża czkawką dwoje innych dzieci w poczekalni (też nie wiedziałam że czkawka jest zaraźliwa!) aż po godzinie czekania (i około 20 minutach czkania) usypia w Tuli. Oczywiście tuż przed tym, kiedy kolej na nas.

Brutalnie budzę ją wyciągając z Tuli i kładąc na stole do badania. Ryk. Też bym się wkurzyla gdyby z drugiej próby drzemki ktoś mnie tak wyrwał od razu, więc się rykowi nie dziwię. Dobra wiadomość jest taka że bioderka ma Mill idealne i pan doktor zachwycał się Tulą i mówił jak to pozycja Mill w niej jest świetna na bioderka. Przy okazji zapytałam o Mill wyginanie się w łuk kiedy leży na boczku (wyczytawszy w Internecie że to sprawa dla neurologa trochę się przeraziłam) a pan doktor mnie uspokoił i powiedział ze to ekwiwalent podnoszenia główki, że dzieci w jej wieku tak robią, że ćwiczy i że bez paniki. Ufff.

Usatysfakcjonowana idealnymi bioderkami mojej córki (producenci biodrówek, czy coś, czytacie to?!) zabieram ją, uspokojoną już, do samochodu. Burza nie przeszła, ale ciągle udaję że mnie ona nie rusza. Montuję Mill w foteliku, tym razem bez oporu i jedziemy. Ja mam ochotę ryczeć jak Milly (cholerna burza!) a gwiazdeczka śpi. Zastanawiam się czy nie pojeździć trochę bo aż szkoda mi ja po raz trzeci budzić w pięć minut po tym jak zasnęła żeby zanieść ją na górę (tym razem z windą). Burza wybija mi ten pomysł z głowy, jedziemy prosto do domu. Sorry, córeczko!

Jesteśmy w domu. Nieważne, że telefon został z Tulą w samochodzie, że kosz niewyniesiony od dwóch dni i że ogarnięcie ogólne mieszkania bywało lepsze. Jesteśmy. Ja czuję się niczym po zdobyciu Mont Blanc (żeby nie było niedomówień - Mont Blanc nigdy nie zdobyłam, ani nawet nie mam tego w planach, nie mniej jednak wyobrażam sobie że tak bym się czuła gdybym taki plan miała, że już nie wspomnę o jego realizacji), Mill jest zmęczona i głodna. Najpierw jedzenie, później spanie. Po raz czwarty Skubana, mimo zmęczenia, zasnąć nie chce. Chyba nie kuma że naprawdę już jej nie obudzę po kolejnych pięciu minutach.

Kąpiemy się o półtorej godziny wcześniej niż zwykle, przytulamy, słuchamy szumów z brzucha na iPadowej aplikacji. Śpi. Ufff.

A ja na nią patrzę, kiedy spokojna, z rękami w górze, miarowo oddycha. Burza w międzyczasie się skończyła, ja nie wiem jak zliczyć liczbę razy kiedy powiedziałam dziś 'ufff', na głos bądź nie. I kocham ją szaleńczo, po prostu.

No i te ideane bioderka! <3

A Wy? Macie takie dni kiedy nie chcecie wkurzać własnych dzieci a okoliczności to wymuszają?

Ściskamy,
z&m

* w naszej przychodni od USG zapisy są luźne między 16 a 17 i potem według kolejności, więc to spóźnienie też takie umowne, na szczęście, wszak wybiła dopiero 16:10 kiedy wyjeżdżałyśmy z domu, a jedzie się tam 5 minut

Śpimy - do czterech razy sztuka