M1 Pierwszy miesiąc za nami i położnowe love

Dzisiaj Milly kończy miesiąc! Jeeee!

Awans na noworodka dziewczynka uczciła domagając się rozrywek między drugą a czwartą. Rodzice rozrywek dostarczyli. Mama zadbała o jedzenie i picie (szwedzki bufet, ale danie jednogarnkowe, pełne laktozy, ale dziewczynka nie wybrzydzała) a tata o szeroko pojęte entertainment - czy ja już wspomniałam że Towarzysz Mąż totalnie rodzicielsko daje radę?

Poza tym wróciła do normalnej siebie, więc to rzeczywiście musiał być jakiś skok rozwojowy... Grzeczna jest jak aniołek - leży, śpi, zajmuje się sobą, mnie daje się zajmować sobą i ogólnie jest kochana i nie płacze (to znaczy płacze, kiedy chce jeść, ale to by było na tyle. Po wczoraj - uffff...) i je.

Zgodnie z zapowiedzią i w związku z niewątpliwym postępem rozwojowym Milenki (wszak zmiana dotyczy nie tylko nomenklatury, choć niemowlak - a nie noworodek - w domu, to brzmi dumnie!) ja postanowiłam że jestem gotowa wyjść z domu na dłużej niż pół godziny. O jedzonko dla M. zadbałam mimo braku porozumienia między mną a laktatorem i tym sposobem Towarzysz Mąż został sam z dwoma butelkami odciągniętego pokarmu i śpiącym dzieckiem na całe 3 godziny.

A ja sobie spokojnie siedziałam u fryzjera.

W życiu nie cieszyłam się tak z wizyty u fryzjera. Wizyty u fryzjera to dla mnie zwykle nudy na pudy i strata czasu, ale wyglądać jakoś trzeba. Dziś wizyta u fryzjera to moje wyjście do świata. Pięknie było! Wyszłam z brakiem odrostu i bez 10cm na końcach (odrosną!). Nie martwiłam się zwyczajem klasycznego martwienia się świeżych mam jak sobie dziecina radzi beze mnie, bo wiedziałam, że jest z nią Towarzysz Mąż. czyli jest w dobrych rękach. I w dodatku z zapasem jedzenia.

Przeżyli i mieli się dobrze.

Później wpadła moja przyjaciółka M. w swojej przerwie pracowo-kawowej z cudowną karuzelą dla M. (tak tak, niemowlęciu karuzela się należy i ona w końcu zaczyna zauważać takie rzeczy) i dmuchawą-farelką dla niecierpiącą wietrzenia pupy M., a z pupą tego wietrzenia wymagającą (o tym będzie osobny zapowiadany post). Dzięki M.!!!!!

A później wpadła położna. O tym jak kocham moją położną pisałam tu. Teraz kocham ją jeszcze bardziej.

Położna:

a) uspokoiła mnie zupełnie jeśli chodzi o stan milllusinej pupy. Mówi że wygląda kiepsko, ale to się zdarza i to nie jest absolutnie nic co ja mogłam byłam zrobić więc mam się nie obwiniać i nie płakać tylko działać
b) w ramach działania co następuje: ja - mms do położej jak to wygląda, położna - kontakt z lekarzem, odbiór recepty, ja - to nie muszę iść do przychodni? polożna - nie, przychodnia przyjdzie do Was!
c) chwaliła millusiną skórę poza pupą, millusine dźwiganie główki i inne parametry niemowląt (tak, tak, niemowląt, a nie noworodków!) w jej wieku
d) i mimo tego że nie wiem ile M. waży bo wagi dziś nie było widać że rośnie jak na drożdżach a to też dobrze
e) obejrzawszy moje piersi stwierdziła że bomba (no i bomba, zapas kapusty w zamrażarce i tam jej dobrze, oby się już nie przydała!) i obejrzywszy moje krocze stwierdziła że zagoiło się jak ta lala

[ja (z nadzieją w oczach): - a to znaczy że mogę już biegać?!
położna: - Yyyyy.... biegać.... myślałam że mnie pani zapyta czy może uprawiać seks!]

Więc wobec takich cudownych wiadomości mogłam się tylko cieszyć. Żeby jeszcze bardziej uczcić miesiąc M. pogoda dopisała i wyrwałyśmy się na spacer (ok, dzień jak co dzień, ale trasa nowa!) trzygodzinny (to już nie jak co dzień, nie oszukujmy się) i odebrać wyniki posiewu kupy, które twierdzą że niczego niezwykłego w kupie nie ma, więc kupujące (poo-oholic!) nieomal non-stop dziecko to po prostu taki jej urok i nic groźnego i nic do przejmowania się, jako że tyje i rośnie i cudnie jest.

Także wspaniale ten miesiąc nam minął, nie powiem.

Gdybym wiedziała, że dzieci (własne!) są takie wspaniałe to miałabym je wcześniej i więcej.

Ściskamy,
dorosła (hue hue) z. & niemowlę m.

Niemowlę jak za starych dobrych iPhonowych czasów, jako że aparat tak Towarzysz Mąż schował że nie mogę go znaleźć, phiiii.