M1 Poporodowo-szpitalnie - jakie wrażenia z pobytu u Bonifratrów w Katowicach?

Czas zasuwa jak szalony!

Nasza M. ma już 9 dni i ciągle jest boska. Tematów na posty multum, ale chcę dziś napisać o szpitalu zanim zapomnę... Bo naprawdę, się zapomina!

Więc... Po porodzie (o którym tu) poszłam na salę poporodową. W szpitalu trwał dziecięcy Armageddon i sale poporodowe były absolutnie pełne. Tym samym wylądowałam na sali z dwoma innymi babeczkami. Towarzysz Mąż i położna mnie do tej sali odeskortowali, Milly z nami w takim śmiesznym plastikowym ustrojstwie - nie wiem jak to się stało że ominęłam zdjęcia, ale wyglądało to tak:

[zdjęcie stąd]

Było po godzinach odwiedzin, więc poprosiłam rodziców żeby wstrzymali się jeszcze jeden dzień z wizytą, zresztą byłam padnięta na dziób jeśli mam być szczera i marzyłam tylko o tym żeby spać. Przywlekliśmy moją giga torbę do sali, Towarzysz Mąż umiejscowił ją pod stołem i nagle jedna z dziewczyn leżących na sali mówi 'Zuza?'. Wygląda znajomo, ale po tym jak zostałam rozpoznana dzięki blogowi (o tym tu, ale woda sodowa uderzyła mi do głowy tylko trochę) już kompletnie nie wiedziałam jak zareagować. Byłam w niecałe dwie godziny po porodzie, to mam na swoje usprawiedliwienie. Dziewczyna okazała się być A., moją koleżanką z liceum, z którą jednak nie utrzymywałyśmy kontaktów i nie widziałyśmy się 10 lat, więc miałam prawo jej nie poznać. Ucieszyło mnie wszak że ona poznała mnie, co na swoją korzyść zinterpretowałam sobie jako niepostarzenie się wybitne od czasów liceum. Oł jea!(zresztą A. też się nie postarzała, a jeśli się zmieniła to tylko na korzyść bo wyglądała pięknie i nader chudo ja na babeczkę tuż po porodzie, Skubana).

Świat jest mały i takie tam. Dla A. zresztą jeszcze mniejszy, bo trzecia dziewczyna z naszej sali, J., okazała się być koleżanką z klasy z podstawówki A. I żeby nie było, mieszkamy w Katowicach, ponadtrzystutysięcznym, dziesiątym największym miastem w Polsce pod względem ludności. I tak się spotkałyśmy, na sali poporodowej.

- A Ty, kiedy rodziłaś? - pytam A. Ona mówi że dzień wcześniej, rano. J. miała cesarkę w środę. A. pyta mnie kiedy rodziłam ja. Mówię że teraz, dwie godziny temu.

- I tak wyglądasz?! - mówi zdziwiona A.

- No tak, a jak? - mówię zdziwiona ja - To znaczy dobrze?

- No bardzo dobrze! - mówi A. - Ja tak nie wyglądałam.

I tu zaczynają się opowieści o opuchliznach, nieumiejętności chodzenia, popękanych z wysiłku żyłkach w oczach i inne takie mini-horror story. Jak się okazuje ze mną rzeczywiście nie było tak źle. Tylko siedzieć nie mogłam a myśl o wizycie w kibelku przyprawiała mnie o dreszcze (do tego stopnia że poszłam dopiero w  trzy dni po porodzie i było to przeżycie lekko traumatyczne, ale teraz, z perspektywy 9 dni, stwierdzam że dało się przeżyć i wszystko wróciło do normy).

Jak pisałam w poście o laktacji (tu), zamiast spać, tak jak mówiły położne że będzie po porodzie, moje dziecko postanowiło jeść. Całą noc. Także nieprzespaną noc miałam na dzień dobry. Obserwując dziewczyny z sali wywnioskowałam że po karmieniu powinnam Małą przebrać. Ale jak?! Niby było to na szkole rodzenia, niby przewinęłam lalkę, ale kurka, jestem tu na sali, jestem z nią sama. Nie umiem normalnie wstać z łóżka żeby płaczące z głodu dziecko podnieść (bo dotknięcie czegokolwiek czterema literami to ból nieziemski - żebym wstać musiałam przewracać się na brzuch, potem na kolana i złazić z łóżka tyłem, karmienie, i siebie i małej, tylko na leżąco, bo o siedzeniu naprawdę nie było mowy przez dobre całe dwa dni, do tego stopnia że Towarzysz Mąż o mało nie kupił nam poduszki z dziurą dla hemoroidowców bo nie wiedzieliśmy jak dojadę do domu jak nas wypiszą, bo siedzenie w aucie, mimo tego że to pięć minut jazdy, wydawało się skomplikowane niczym wejście na Mont Everest. W japonkach.), nigdy nie przewinęłam żywego dziecka, o karmieniu też pojęcie mam co najmniej średnie. Co zrobiłam więc? Poszłam 'na noworodki' czyli do końca korytarza, gdzie mieści się oddział noworodków. Poprosiłam panie noworodkowe położne żeby mi pokazały co i jak bo nie wiem co się robi z małymi dziećmi i pani była przemiła, ale zamiast mi pokazać po prostu mi ją przewinęła. Wzięłam więc, co miałam zrobić. Wtedy myślałam że Mała będzie spać do rana a ja pośpię. Ha-ha.

Mała jadła całą noc, a ja po prostu rozłożyłam pokład poporodowy na łóżku tak jak moje dziewczyny z sali i ją przewinęłam (na klęczkach, bo o siedzeniu nie było mowy przecież). Ale dałam radę. Na początku byłam w szoku, jak mogą Cię tak zostawić samopas z zupełnie nowym dzidziusiem, zmachaną po porodzie i nie mająca pojęcia co dalej, ale instynkt zadziałał. Ot, zaleta systemu rooming-in (czyli dziecko w tej samej sali co mama, a nie że noworodki osobno, jak było kiedy noworodkiem byłam ja), czyli nie masz wyjścia, dziecko płacze a Ty wiedząc że nikt Ci nie pomoże po prostu zajmujesz się swoim potomkiem, bo żadna mama nie zniesie płaczu swojego dziecka, ot co. 

I tu o minusach tego systemu - dzieci nie budzą dźwięki innych płaczących dzieci. Natomiast którekolwiek dziecko by nie zapłakało - mamy budzą się wszystkie. Dzieci, jak na złość, zsynchronizowane w karmieniu/płakaniu/przewijaniu być nie chcą, więc często kiedy Twoje własne słodkie, cudowne, jedyne i wspaniałe niemowlę płakać przestanie i jeść dostanie, zaczyna czyjeś (dla mamy słodkie, cudowne, jedyne i wspaniałe, ale współtowarzyszek sali li i jedynie uciążliwe) obce kwilić i tak całą noc. Oczywiście kiedy totalnie padamy na dziób dziecko można zostawić u pań w noworodkach i po prostu iść spać, ale i tak będziemy budzone przez dwoje pozostałych dzieci. Poza tym no jak ja ją mogłam zostawić, no jak? Przecież panie od noworodków, chociaż cudowne i bardzo pomocne, cycka by jej nie dały, no bo jak. A po co mam ją dokarmiać MM skoro mogę karmić?

Ale przetrwałyśmy pierwszą noc, odwiedzili nas rodzice ze śniadankiem (dzięki Bogu, bo zupa mleczna i parówka to niekoniecznie coś co uważam za jadalne, z całym szacunkiem dla amatorów zupy mlecznej i parówek), przyjechał lekko skacowany Towarzysz Mąż (ale przyzwolenie na oblanie córki dostał, żeby nie było), a M. ciągle jadła i spała. Rano obchód, wszystko śmiga, potem panie z noworodków wołają na wizytę pediatryczną dzieci. Ciężko było, bo jak już wspominałam nie mogłam siedzieć, a kolejka wielka, ustać było ciężko. Ale dałyśmy radę. Jakoś. Najważniejsze że z M. w porządku. J. mogła wyjść do domu (ale kiblowała w szpitalu od środy, więc w niedzielę jej się należało, a co!) a A. nie dostała zielonego światła bo Malutki jakąś miał infekcję boroczek, więc musiała zostać do trzeciej doby. Strasznie mi jej było szkoda, a nie wiedziałam wtedy jeszcze że mnie też to czeka... Po południu przyjechała jeszcze mama chrzestna Milly in-spe, czyli moja ulubiona A.B.-B. i znów Towarzysz Mąż. I tak zleciało. Lężąco-stojąco-spacerująco.

Kolejna noc przy zapalonym świetle (yh) i w dusznym pokoju (yh yh), ale byłam już tak padnięta że było mi wszystko jedno. O 5 rano nie miałam siły odłożyć M. do jej śmiesznego plastikowego łóżeczka więc dwie godziny spała ze mną w łóżku. Dwie godziny. Ciągiem! Miałam wrażenie że w życiu nie byłam taka wyspana.

Koleżanka licealna A. stwierdziła że nie wie jak ja mogłam w ogóle z nią usnąć, że ona by się bała. A wiecie co, ja się nie bałam, kompletnie. Przeciwnie, bardzo mi z nią było dobrze i czułam się mega bezpiecznie mogąc w każdej chwili sprawdzić czy oddycha i czy wszystko z nią gra jak ma. Teraz też biorę małą do nas do łóżka nad ranem na małą wspólną drzemkę między 8 a 10 rano mniej-więcej. Położna mówi, że mogę. A ja wiem, że nie zrobię jej krzywdy, mimo tego że Towarzysz Mąż trochę panikuje. 

Następnego dnia powtórka z rozrywki, obchód, zielone światło, mogę iść do domku, hurra! Tylko że... nie mogę. Na noworodkowej wizycie pediatrycznej pani pediatra zapytała się dlaczego dostałam antybiotyk. I mówię, że wody mi odeszły wcześniej i bla bla bla,a  pani pediatra na to - ale jak to? Przecież tu jest napisane (spoglądając w moją teczkę) że 29 mi wody odeszły o 9 rano. Nie nie, mówię, 28. A właściwie to chyba już o północy. W związku z tym Małą postanowili przebadać na milion sposobów jeszcze (i tak dobrze że pani pediatra ten błąd zauważyła!), pobrali jej morfologię i CRB (chyba?) i wszystkie wyniki miała ładne, tylko mało płytek krwi (norma 150-300 tys, a ona miała 89 tys) i jako że tyle czasu minęło od odejścia tych cholernych wód które pokrzyżowały mi wszystko do domku nas nie wypuścili. Ja zalewałam się łzami, Towarzysz Mąż tulił, rodzice przyjechali z zapasem jedzenia (ze szpitalnego już kompletnie zrezygnowałam, naprawdę było niejadalne) i babcią, żeby zobaczyła prawnuczkę. A. puścili do domu, zostałam więc z M. sama. 

Cisza. Spokój. Spałyśmy ze zgaszonym światłem i otwartym oknem (pani położna sprawdzająca czy wszystko ok co parę godzin stwierdziła że jestem jedyną zdroworozsądkową pacjentką, bo wszędzie indziej jest taki zaduch że się oddychać nie da. U nas też się nie dało, więc sprawdziwszy że dziecko otulone i zaczapeczkowane po prostu otworzyłam okno. W domu też bym otworzyła). Mała obudziła się raptem trzy razy, jedzenie, przewijanie, sen. Brak obcych płaczów. Tylko Milly i ja. Następnego dnia czułam się ultrawyspana. I jak ekspert w zajmowaniu się własnym dzieckiem.

Na dzień dobry w trzeciej dobie przyszła do nas studentka pierwszego roku medycyny i chciała posłuchać o moim porodzie. W to mi graj, lubię gadać. Na obchodzie nawet mnie wybitnie nie badali, bo ja już poprzedniego dnia mogłam wyjść, tylko Milenka nas zatrzymała. Powtórzenie morfologii (do tej pory ma siniaki na rączkach!) i czekanie czekanie czekanie... Hurra optymistycznie Towarzysz Mąż przyjechał rano z fotelikiem i cywilnymi ciuchami dla mnie. W końcu po 14 pozwolono nam iść. Jeeee!!!!!!

Papierki pozałatwialiśmy mega szybko. Tacy byliśmy gotowi na to, żeby iść do domku. Hurrrrraaaaaaaa! Na do widzenia dostaliśmy jeszcze pudełka pełne próbek i gadżetów. Wszyscy byli przeli przez cały pobyt. Opieka świetna. Brak poczucia, że pytania, które zadawałam, były głupie. 

Mimo tego, że zrobili błąd w mojej dokumentacji, został on szybko wyłapany i wszystko sprawdzili zanim nas wypuścili. Położna podczas porodu była cudna, ale cała reszta personelu przez kolejne trzy dni w szpitalu również. Włącznie z jedną panią położną z noworodków, która oddała mi pół butelki swojej prywatnej wody mineralnej, jako że była 3 w nocy a moja wyszła i nie bardzo miałam jak zdobyć nową.

Mimo jedzenia, które tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia, szpital polecam, polecam, polecam całym sercem.

Jeśli przyjdzie mi znowu rodzić (tak, ja szalona, w 9 dni po porodzie mimo wszystko to rozważam) to tylko tam.

Ściskamy Was mocno,

z&m

PS. I nasz różowy pomarszczony królik na dobranoc