M5 Co to jest nuda?

Nuda. A co to jest nuda?

Jeszcze w ciąży czytałam sporo blogów mam, które mają już dzieci (no dobra, dalej czytam), i na wielu z nich czytałam posty o monotonii, o każdym dniu wyglądającym tak samo, zlewającym się w jeden... O czasie, który ucieka przez palce, i mimo codziennego 'dnia świstaka' mija niezwykle szybko. Myślałam, że i u mnie tak będzie.

A tu niespodzianka, i to jaka. Zawsze żyłam intensywnie, nigdy nie byłam typem osoby zalegającej przed telewizorem i narzekającej na brak perspektyw i tego, co z czasem robić (było wręcz odwrotnie, narzekałam na brak czasu żeby robić wszystko, co chcę) - spodziewałam się, że dziecko wywróci moje życie do góry nogami, całe życie podporządkuję jemu (temu dziecku, to jest, bo wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to dziewczynka, i że jej), że moje życie towarzyskie umrze śmiercią naturalną, że stanę się miłośniczką telewizji śniadaniowej, że makijaż (że już nie wspomnę o goleniu nóg!) wyda mi się zbędnym luksusem na który nie mam czasu i że niczym perfekcyjna pani domu teraz stanę na straży domowego ogniska, będę namiętnie sprzątać, opiekować się dzieckiem i rozmawiać li i wyłącznie o kupkach i zupkach (ok, liczyłam na to że moje tematy będą wykraczać poza kupki i zupki, ale pewności mieć nie mogłam).

Naczytałam się Tracy Hogg, naczytałam się blogów i nasłuchałam znajomych mam o tym, jak ważna jest rutyna. Pobudka o tej samej porze, kąpiel o tej samej porze, jedzenie o tej samej porze i wszystko jak w zegarku, bo dziecko musi mieć przewidywalność. I wcale nie zamierzam twierdzić, że jest inaczej. U nas od początku rutyny nie było - nawet próbowałam przez jakiś czas, ale okazało się, że spacer zależy od pogody, która się zmienia, z obiadem dla siebie raz się raz wyrobiłam, a raz nie, bo drzemała dziewczynka też dość nieregularnie, że jeść chciała o innych porach - więc dostawała kiedy chciała (bo karmienie nie na żądanie to coś w co zupełnie nie wierzę, poza tym zaburza naturalną regulację apetytu dziecka i ogólnie przeczytawszy trochę na ten temat jestem na nie), spać raz szła o 20 a innym razem o 22 i w nocy też od początku budziła się różnie. Doszłam więc do tego że nie będę uszczęśliwiać dziecka na siłę.

Zamiast tego postanowiłam zobaczyć jak to jest nie zamykać się w czterech ścianach, spotkać z ludźmi, wychodzić w plener (w końcu niemowlęctwo Mill dotychczasowe przypadło na wiosnę i lato!) i próbować żyć tak, żeby nie tylko dziecko było szczęśliwe, ale i mama (czytaj: z możliwością wyjścia na niespodziewany spacer z kimś znajomym o 17:30, mimo tego że akurat wtedy przypada co innego w grafiku). I wiecie co? Chyba się udało! Oczywiście - gdyby Mill protestowała i była wybitnie (albo nawet trochę) nieszczęśliwa z naszym dość jednak towarzyskim i outdoorsowym trybem życia, to rzeczywiście zamknęłabym się w domu i robiła tak, żeby jej było dobrze, nawet jeśli znaczyłoby to życie z zegarkiem w ręku. Ale zakładanie, że w domu zamykać się trzeba i teraz nasze życie będzie w stu procentach poświęcone dziecku, bez choćby spróbowania inaczej też wydaje mi się bez sensu. Na szczęście Mill polubiła, zdaje się, to nasze szalone życie, a ja zwyczajnie nie pamiętam dwóch takich samych dni. I tak - zdarza jej się płakać i marudzić, no pewnie. Ba, nawet jej się rzygo-ulewać zdarza, z wielką lubością nawet, na trzymające ją osoby (i tutaj pozdrowienia dla cioteczek M. i A.B.-B., z którymi dziś się spotkałyśmy, i które obie obrzygu doświadczyły). Ale niech mi ktoś pokaże dzieci, nawet z rutyną jak bum cyk cyk, które absolutnie nigdy nie płaczą i nie marudzą (w nie rzygające jestem w stanie uwierzyć)! Bo ja jeszcze nie spotkałam! A nasze dni... Owszem, uciekają mi szybko, ale na pewno nie zlewają się w jedno, nie wyglądają identycznie, nie są powtarzalne.

Tym samym bez bicia przyznaję - nie zostałam fanem telewizji śniadaniowej i nie pamiętam, kiedy ostatni raz oglądałam telewizję (i tak, dlatego że nie mam czasu, bo jesteśmy zajęte z Mill robieniem mnóstwa innych fajnych rzeczy), ciągle się maluję (choć bez podkładu i szminki, bo te zostawiają ślady na Mill), moje życie Towarzyskie nigdy nie miało się lepiej, i mimo tego że nie upadlam się na Mariackiej (imprezowej ulicy w Katowicach) do wczesnych godzin rannych, jedynymi tematami rozmów ze mną nie są kupki i zupki i można się ze mną bez problemu (chyba że ktoś uznaje Mill za problem, ale jeszcze tego nie doświadczyłam) spotkać poza domem. Zresztą w domu też można. Choć z żalem przyznaję że wbrew założeniom i nadziejom nie stałam się perfekcyjną panią domu i nie zawsze jest idealny porządek, upsi daisy.

PS. Nogi, oczywiście, też golę.

A jak u Was? Działa rutyna czy jak u nas spontanicznie? A może pół na pół?

Ściskamy,
z&m