M5 Operacja: łóżeczko

Milly na szczęście należy do tych dzieci które śpią wszędzie. Kołyska? Si si, nasze łóżko - oj tak, sofa - proszę bardzo, koc piknikowy - czemu nie, łóżeczko w domu rodziców moich - bez problemu, sofa - też może być, łóżeczko turystyczne u Angielskiej Teściowej - no problem, leżak w ogródku Poli - voila!

Nie ukrywam że jest to bardzo wygodne i bardzo nam na rękę. Usypiać też jej wybitnie nie trzeba (i tu przypomina mi się mini-anegdotka - Mill ma pierwszy raz zostać z Matką Polką, Matka Polka: A jak ją się usypia? Ja: Yyyyy... Nie wiem? Jak chce to zasypia), śpi w nocy pięknie, budzi się na jedzenie raz albo dwa, przy okazji ją przewinę, wszystko na śpiocha lub pół-śpiocha i dalej kima. Nie urządza zabaw w stylu pobudki o 5 rano (od urodzenia ze trzy razy wstała o 6, ale odespała razem ze mną miedzy 8 a 10, więc da się żyć) i nie płacze, nie rozbudza się i nie urządza innych nocnych szaleństw. Do tego stopnia że ja naprawdę nie wiem o co chodzi rodzicom małych dzieci że się nie wysypiają (to znaczy wiem że dzieci są różne i że też mi się mogło takie nieśpiące trafić - to co mam na myśli że nie wiem jak to jest takie mieć więc nie wiem jak to jest funkcjonować nie śpiąc), bo ja się tam wysypiam. A nocne wstawanie na karmienia to tak jak wcześniejsze przeddziecięce nocne wstawanie na siku - budzisz się, co jest do załatwienia załatwiasz, i dalej nyny. Nie rozbudzam się wybitnie i nie mam problemu z tym żeby ponownie zasnąć.

Wiem, dobrze mi.

Ale wiecie, każde dziecko ma coś - Mill ma pupę nie taką jak trza i ulewa, więc chociaż ze spaniem (tfu tfu!) nie mam co narzekać.

Od urodzenia Mill spała w kołysce obok naszego łóżeczka. takiej o:

Kołyska była super - mała, przenośna (a raczej - przejeżdżeniowa), Mill słodko w niej spała i była na wyciągnięcie ręki w razie czego. Poza tym kiedy była taka naprawdę mikro-malutka (eh, kiedy to było!) bezpieczniej czuliśmy się kiedy spała osobno pewni że we śnie nie zrobimy jej krzywdy (z wiekiem to oczywiście przeszło - teraz po ostatnim porannym karmieniu lubimy się kokosić we trojkę w łóżku naszym, poza tym pomimo tego że daleko nie mam zwyczajnie nie chce mi się wstawać jej odkładać).

Tydzień temu mniej-więcej jednak doszłam do wniosku że pora zwinąć kołyskę. Planowałam że Mill pośpi w niej trochę dłużej, choć do szóstego miesiąca, kiedy nie zacznie sama siadać, ale kiedy po raz trzeci znalazłam ją z twarzą w szczebelkach i zauważyłam że brakuje jej tej przestrzeni żeby ćwiczyć obracanie na brzuch (którego swoją drogą ciągle nie umie, ale na boki rotuje się bez problemu więc mam nadzieję niedługo obrót pełen też okiełzna) postanowiłam ogarnąć temat: łóżeczko.

'Łóżeczko' nabyłam jeszcze w ciąży. A piszę o nim per 'łóżeczko' z cudzysłowiem, bo właściwie powinno ono mieć miano łóżyska o wymiarach 140x70 + 5cm zapasu na ramę. Szefowa moja była sprzedawała za bezcen, wzięłam. Nie pomyślałam (tylko pregnancy brain mnie może usprawiedliwić, no bo co innego?!) że na naszych szalonych nieustawnych (ale za to jakich ładnych!) 58m2 to naprawdę nie jest najlogiczniejszy z wyborów.

Pan R., rodzinna złota rączka, przeszedł, pomierzył i zadecydował że nie ma szans, łóżko nie wejdzie. No przecież widzę że nie wejdzie no. Co teraz? Na ratunek, jak zwykle, pospieszyli rodzice. U rodziców od urodzenia Mill było łóżeczko w standardowym wymiarze 120x60. Też po jakimś dziecku dostane w spadku. Tym sposobem pan R. wywiózł moją kołyskę i łożysko (u-hu, ależ mi wyszedł homonim!) z mojej piwnicy do mojej mamy a przywiózł łóżeczko (w prawdziwym tego słowa znaczeniu) do nas. I poskładał łóżeczko u nas i łożysko u rodziców i kołyskę wyniósł na strych, niech czeka na siostrę (tudzież brata) Mill. Suma summarum, sytuacja uratowana, pan R. dostał nagrodę w cierpliwości do składaia dziecięcych urządzeń do spania, a w naszej sypialni w miejsce kołyski zawitało łóżeczko z prawdziwego zdarzenia w którym Mill ma miejsce żeby ćwiczyć na brzuchu, ćwiczyć przekręty i różne takie (choć ostatnio jej ulubioną rozrywką jest kręcenie się wokół własnej osi niczym wskazówki zegara, więc jej te kończyny włażą w te szczebelki więc chyba o ochraniaczu pomyśleć czas w trymiga). O, i przy karuzelce majstrować też lubi, a jak!

Mnie podoba się to jak pościelą totalnie można zmienić klimat łóżeczka. Raz może być kolorowo, raz vintage, raz prosto, raz nie - szaleństwo! Na dzień dobry przedstawiam łóżeczko w kolorze (co w naszym beżowo-brązowym mieszkaniu jest doprawdy szaleństwem!). Ta-daaaam!

Użytkowniczka zadowolona. Ja oswajam się z niebeżowością.
A Wam, jak się podoba?

Buziaki,
z&m (która, nomen-omen, śpi)