W37 Szkoła rodzenia - done!

W dobie kiedy wszystko jest w Internecie człowiek się zastanawia czy w ogóle jest sens brać udział w przedsięwzięciu zwanym szkołą rodzenia. Zresztą, nasze mamy i babcie nie chodziły, a rodziły i urodziły, ba, niektóre nawet więcej niż jedno dziecko (w mojej rodzinie akurat nie, ale to żadna reguła), więc po co, zapytałby ktoś.

Zresztą mnóstwo moich mam koleżanek też to olała, i to one są do dzisiaj największymi orędowniczkami na szkołę rodzenia niechodzenia - bo przecież nie chodziły, a dzieci mają, niektóre nawet w liczbie większej niż jeden, i z plusów niechodzenia do takiego przybytku wymieniają wiele, między innymi:

1) Finanse. Z ciążą i dzieckiem w przyszłości już bliższej niż dalszej pieniądze zawsze się przydają, więc nie ma co rozpieprzać ich na fanaberie typu szkoła rodzenia. Nic, że darmowe szkoły rodzenia też istnieją i darmowe spotkania z położną środowiskową też. Moja szkoła akurat nie była (darmowa, w sensie), ale warta każdego grosza, ale o tym później.
2) Czas. Wiadomo, do szkoły rodzenia trzeba dojechać i swoje odsiedzieć na spotkaniu, nie ma się co oszukiwać. A przecież wszystkie znane mi kobiety w ciąży zarobione są po uszy, więc skąd ten czas wynaleźć? (tak, sarcasm sign. Ja sama musiałam odpuścić pierwsze spotkanie w mojej szkole rodzenia bo jeszcze pracowałam, ale mało, naprawdę mało oj mało znam kobitek, które nie są na ciążowym L4, zgodnie z potrzebą lub bez, ale zdecydowanie nie znam takich które by tego jednego popołudnia w tygodniu za Chiny Ludowe nie wykroiły gdyby tylko chciały).
3) Cesarka. Możesz chodzić na szkołę rodzenia, jasne, tylko po co, skoro i tak i tak Cię pokroją? - optymistyczna jak zwykle przyjaciółka M. (która na szkołę rodzenia nie chodziła i rzeczywiście po parunastu godzinach porodu SN ją pokroili i rzeczywiście zdarza się to bardzo często w przypadku moich koleżanek-mam. Ale przecież nie można się tak nastawiać, w każdym razie ja nie planuję.)
4) Niewiedza jest lepsza. Koleżanka D. twierdzi, że niechodzenie na szkołę rodzenia było o tyle dobre, że ona kompletnie nie miała pojęcia co się dzieje, a przez to całkowicie ufała lekarzom i położnym i nie próbowała z nimi dyskutować, nie wiedziała co robi więc robiła co jej lekarze i położne kazali i szybko (5 godzin od pierwszych skurczy przy pierwszym dziecku to jest szybko!) dzięki takiemu właśnie podejściu udało jej się urodzić. I powtórka z rozrywki przy dziecinie numer dwa. I to jest, myślę, punkt całkiem logiczny, może w niektórych przypadkach się sprawdza (w przypadku D. na pewno się sprawdziło, co widać po przytoczonej historii). W moim chyba jednak tak by nie było, ja wolę wiedzieć co mnie czeka (nie mam też obsesji że muszę mieć wszystko zaplanowane z kalendarzem w ręku i zdecydowanie nie dla mnie cesarki na życzenie, ba, kiedy wyjeżdżam na wakacje też mi wystarczą zabukowane bilety i spanie, a co w międzyczasie okazuje się na miejscu, i nie powoduje to u mnie traumy, wręcz przeciwnie, ten niezaplanowany fragment to najlepsza część wakacji i mam nadzieję że podobnie będzie z porodem).

Tak też podjęłam decyzję, że szkoła rodzenia to coś dla mnie. A jak nie to trudno, ale zdecydowanie wolę żałować że chodziłam i niczego się nie nauczyłam i była to strata czasu i pieniędzy, niż żałować w drugą stronę, kiedy mój poród okazuje się być przeżyciem traumatycznym (którym mam nadzieję się być nie okaże).

Nawet nie musiałam tematu wybitnie zgłębiać, gdyż jak przy dużej ilości krewnych i znajomych królików często się okazuje, znajoma znajomej ma znajomą, która jest Kasią, która jest szefową bloku porodowego w szpitalu w którym chciałam rodzić, która ma szkołę rodzenia i mam do niej zadzwonić i się wywiedzieć co i jak.

I tak zrobiłam, mimo mojej awersji do dzwonienia do nieznajomych. Kasia okazała się być absolutnie cudownym położniczym szaleńcem, bardzo entuzjastycznie reagującym na moje pomysły (poród w wodzie! hipnoterapia podczas porodu! i takie tam, nie-zewnątrzoponowe, nie-cesarsko-życzeniowe standardy mojej ginekolożki). Podjęcie decyzji o tym czy do szkoły rodzenia Kasiowej uczęszczać czy nie zajęło mi więc całe 2 minuty. Dojazd średni, bo to na drugim końcu miasta i to w dodatku kiedy Towarzysz Mąż potrzebuje samochodu dopracowo, więc logistycznie myślałam że to będzie wybitnie skomplikowana operacja (okazała się nie być, załapaliśmy się na dwa tygodnie ferii kiedy TM obszedł się bez samochodu, a później komunikacja miejska w jedną stronę dała radę, nawet jeśli to tramwaj i autobus i ludzie absolutnie nie przejmują się tym że Twój brzuch jest wielkości piłki lekarskiej, choć w moim przypadku jednej z tych mniejszych lekarskich, ale jednak, i nie uważają że przydało by Ci się usiąść, a z powrotem po pracy swojej i szkole mojej odbierał mnie Towarzysz Mąż i daliśmy radę. Zresztą, to tylko 6 spotkań).

Pierwsze spotkanie, jak już pisałam, opuściłam, bo jeszcze dylałam do pracy, ale odrobiłam je na samym końcu, z nową grupą. Co zresztą było wcale nie najgorsze, bo o oznakach porodu i szczegółach szpitalnych jednak dobrze było usłyszeć bliżej właściwego terminu porodu. Choć jako że ze mnie porządna uczennica notatki mam z każdego spotkania tak czy inaczej.

Na pierwsze spotkanie wzięłam też Towarzysza Męża, ale potem dałam mu już spokój. Ostrzeżenie dla tych, co mają niepolskich Towarzyszy Mężów/Towarzyszy Niemężów - nie warto. Będzie taki siedział, nic nie kumał, Wy nie będziecie miały czasu tłumaczyć, i zmierzły (czy to jest po polsku? marudny, to znaczy) Towarzysz Mąż/Niemąż po takim wieczorze gwarantowany. Bez sensu i niepotrzebnie. Olać to.

Później okazało się, że cała grupa wie kim ja jestem (no ba, jedyna sama!), a ja nie bardzo wiem kim oni są (bo ominęło mnie przedstawianie na pierwszych zajęciach które opuściłam), ale w miarę upływu czasu jakoś się z paroma parami zgadałam i to też było fajne (jako że wśród moich koleżanek albo a) ciąża już z głowy b) ciąża jeszcze nie w planach c) ciąża w kompletnie innych zakamarkach Polski i Europy, ale nie w mojej okolicy).

Zajęcia same w sobie były świetne, kompletnie nie nudne, i pełne trików i małych rad, których w Internecie bym nie znalazła, bo nawet nie wiedziałabym, żeby tego szukać. Poza tym o porodzie były dwa zajęcia, reszta o połogu i opiece nad noworodkiem, co niewątpliwie ważnym aspektem jest, i takie rozłożenie materiału też mi podpasowało. Wiadomo że wszystko i tak wyjdzie w praktyce, że dużo na pewno się dowiem od moich koleżanek-mam (bo od mojej mamy,a  tym bardziej babci nie bardzo, bo one same twierdzą że to się tak pozmieniało że one kompletnie nie mają pojęcia co się teraz z dzieckiem robi) i że dużo, co tu ukrywać, wyjdzie w metodzie prób i błędów. Ale dobrze jakieś podstawy mieć i cieszę się, że na kurs u Kasi się zdecydowałam.

Wszystkim ze Śląska i okolic (J. i Sz. dojeżdżali 60km!) bardzo tą szkołę polecam (i nie, nie jest to wpis sponsorowany, takich się jeszcze nie dorobiłam i podejrzewam nie dorobię). Takie rzeczy jak rozkład zajęć i inne szczegóły na ich oficjalnej stronie: http://studionarodzin.pl/

A Wy? Macie jakieś doświadczenia ze szkołą rodzenia? Pozytywne? Negatywne?
Czy podobnie jak część moich koleżanek-mam uważacie że to bez sensu?

Pozdrawiamy ciepło!
z&m

(obrazek bezczelnie zerżnięty stąd, ale rozbawił mnie wielce)