W37 Wizyta na porodówce

No i po wczorajszym kryzysie ani śladu.

Wiedziałam, że to hormony (co oczywiście nie pomogło w rozwiązaniu kryzysu wcale a wcale. Czas pomógł, co było do przewidzenia). Dziś od rana piękne słońce, ciepło, optymistycznie i dobrze. Wylegiwanie się w łóżku do dziesiątej, pyszna herbata z malinami do łóżka, fantastyczna lekcja polskiego (tak, ja naprawdę chyba jestem trochę pracoholiczna jeśli w wolny dzień uczenie równa się frajda. Ale biorę też pod uwagę możliwość że właściwie większość moich dni jest w mniejszym lub większym stopniu wolnych, w sensie zawsze jest coś do roboty, ale to nie jest tak że chodzę do pracy od poniedziałku do piątku, tfu, czwartku, więc uczenie w ogóle to frajda), pyszny obiad u mamy, Towarzysz Mąż w dobrym humorze, lody w maminym ogródku w sukience z krótkim rękawkiem i okularach przeciwsłonecznych (wspominałam już o tym że pogoda cudna?), spacer (co prawda mikro-mały ze względu na ciągłą niewygodę milusiną, ale jak się nie ma co się lubi...) i wizyta na porodówce.

Ale spokojnie, wizyta jak najbardziej zaplanowana i nieporodowa (póki co).

Na porodówkę wybierałam się od tygodnia. We wtorek i w piątek kiedy chciałam przyjechać było mega zamieszanie i Kasia, położna od mojej szkoły rodzenia (cudownej! zbiorę się w sobie i napiszę więcej o niej, na pewno!) była tak zajęta, że na pokazanie co i jak nie mielibyśmy co liczyć. Śmiałyśmy się, że jak dzisiaj też będzie takie zamieszanie to mam oficjalny zakaz kontaktu z Kasią, bo mam talent do wyczuwania totalnego porodówkowego młynu. Kasia się śmiała to znaczy, a ja się trochę martwiłam, no bo jak to tak, a co jeśli z porodem też tak trafię? Z duszą na ramieniu napisałam więc szybkiego smsa dziś czy jest sens przyjeżdżać, ale okazało się że tym razem przyjechać możemy. Ufff.

Towarzysz Mąż obcykał trasę w google maps i nie musiałam dawać mu absolutnie żadnych wskazówek. On i jego orientacja w terenie, phi. Kiedyś próbowałam go zgubić w lesie koło mojej mamy, który znam jak własną kieszeń a Towarzysz Mąż był tam pierwszy raz. Skończyło się na tym że to on prowadził drogę do domu. Do szpitala dojechał też więc bez problemu. Pokonanie całej trasy zajęło nam minut 5. Wiem że jest niedziela i bez korków, ale nawet w środku tygodnia i z korkami dłużej niż 10 minut nam to nie zajmie, nie ma szans. Trochę mnie to też uspokoiło bo jednak jakąś część porodu chciałabym być w domu, w domu bezpiecznie jest i bezstresowo, więc po co leżeć w trzyosobowej sali przedporodowej, jak można leżeć (albo i nie!) we własnym łóżku? A dojazd do szpitala opanowany i blisko jest.

Znaleźliśmy wszystko bez większych problemów, drugie piętro, na korytarzu śmierdzi papierochami, ale są gorsze tragedie. Sam oddział ginekologiczno-położniczy i noworodkowy wspaniały, wszystko wyremontowane, czyściutkie, pachnące niemalże (choć myślę że pachnące bardziej w mojej głowie, choć i aromoterapia jak najbardziej dozwolona w 'moim' szpitalu jest) i takie, że nic tylko rodzić.

Jak już pisałam tu - chciałabym bardzo rodzić w wodzie. Dzisiaj sala do porodów w wodzie była wolna więc mogliśmy sobie ją zobaczyć. Piękna była! Widzę nas tam. Pod warunkiem, oczywiście, że nie będzie zajęta. No zdarza się i bywa, dlatego nie nastawiam się jakoś wybitnie bardzo, nie mniej jednak chciałabym, i a nóż się uda. Inne sale też super, z łóżkami porodowymi, workami sako, piłkami i innymi udogodnieniami porodowo-mamusinymi. I sala do cesarek tuż obok, w razie 'W'.

Wizyta zajęła nam około 10 minut. Nauczyliśmy się gdzie mamy wjechać, którym wejściem wejść, którym wejściem wejść w razie gdyby to było zamknięte, gdzie się zgłosić po przyjściu na oddział, gdzie dzwonić w razie gdyby nikogo tam nie było. Spotkaliśmy też parę ze szkoły rodzenia, którym w piątek urodził się Michałek. Michałka też widzieliśmy kiedy spał, cuuuudny!

Suma sumarum, cieszę się bardzo, że pojechaliśmy. Zawsze jeden kroczek do przodu jeśli chodzi o minimalizowanie stresujących sytuacji (chyba że dla kogoś wizyta w szpitalu stresującą sytuacją nie jest - dla mnie zdecydowanie jest) i jakoś tak mi lepiej że wiem co mam robić krok po kroku. I że Towarzysz Mąż wie, bo nie wiem na ile przytomnie będę w stanie myśleć o drodze do szpitala mając bolesne skurcze co dwie minuty.

Skurcze już miewam, czasem bolesne czasem nie, ale do opanowania i nieregularne. Nie wiem jak będzie dalej, ale... naprawdę boję się coraz mniej! Hipnoterapia (o której więcej tu - i tak, znajduję czas jeśli nie codziennie to prawie codziennie, 6 razy w tygodniu na pewno) pomaga, słowo daję, choćby w minimalizowaniu przedporodowego strachu, a to zawsze coś, a dzisiejsza wizyta w szpitalu jeszcze bardziej sprawiła że się cieszę i czekam... Już wkrótce!

A Wy? Byłyście w szpitalu przed porodem? Czy podobnie do Towarzysza Męża zanim poszedł uważacie że to totalnie niepotrzebne i bez sensu (Towarzysz Mąż zmienił zdanie po wizycie, która nie okazała się długa ani uciążliwa, za to pełna praktycznych rad i szybkiej wiedzy co i jak)?

Podekscytowane,
z&m

Moja wymarzona sala porodowa. A zdjęcie stąd, i tamteż więcej zdjęć i opisów dla zainteresowanych.