M2 Dzień Mamy

Miało być tak. Budzę się do radosnego guglania córeczki. Córeczka w humorze od rana, śle mi uśmiechy i mlaskając z zachwytu wcina śniadanie (cycek, to znaczy). Po śniadaniu przejmuje ją Towarzysz Mąż, przewija, przebiera i zabawia. Przy okazji robi herbatę i śniadanie które dosypiającej mnie przynosi wprost do łóżka. Śniadanie wyszukane, dodajmy na to, jakieś świeże bułeczki, pomidorek, szczypiorek, masło wcześniej wyjęte w lodówki i roztopione na tyle że da się je smarować, te sprawy. I mówi mi - Proszę Kochana Mamo mojego dziecka, świętuj sobie, prezencik dla Ciebie mamy. I wręcza mi odcisk millusinej ręki (albo coś w tym stylu) i nową ksiażkę (choćby w wersji elektronicznej) przy której sobie świętować mogę (zasadzam się na Jeannette Kalytę, której chyba jako jedyna jeszcze nie czytałam). Tak więc ja ze śniadaniem i ksiażką w łóżku z godzinkę sobie urządzam podczas gdy Mill rozkosznie bawi się z tatą. Następnie Towarzysz Mąż oznajmia mi że załatwił nam obojgu wolne w pracy żebyśmy mogli razem ten mój pierwszy dzień mamy poświętować. Acha, i że przecież w Polsce moja mama to jego mama też, więc ma dla niej kwiaty i czekoladki czy coś w ten deseń więc pojedziemy ją ochoczo odwiedzić i złożyć życzenia przed tym jak pójdziemy na spacer w pięknym słońcu i przy nie za gorącej temperaturze po drodze racząc się kawą/winem bezalkoholowym/ciastkiem względnie obiadem. Wracamy do domu, Milly grzeczna jak zawsze albo nawet grzeczniejsza z ochotą udaje się na drzemkę a my przytulając się na kanapie w lśniąco czystym mieszkaniu oglądamy jakiegoś Woody Allena i jemy owoce. Ach, cudownie...

Chyba nie muszę dodawać że tak nie było? Córeczka wstała lekko nie w humorze i to o 6 rano. I postanowiła już nie spać, bo po co. Towarzysz Mąż wręcz przeciwnie, spał do 10. Więc sprzątanie, śniadanie i wszelkie inne domowe nieprzyjemności zostały mnie. Towarzysz Mąż zresztą też wstał nie w humorze i spinał się z powodu nerwowego dnia w pracy. Zamiast życzeń na Dzień Matki usłyszałam że w mieszkaniu w którym sprzątałam przez dwie godziny z marudnym dzieckiem do opiekowania się przy okazji jest syf i w ogóle o co mi chodzi z tym Dniem Matki, przecież nie jestem jego matką (fakt, ale skarpetki z różnych dzikich miejsc w mieszkaniu ciągle muszę po nim zgarniać). Pojechałam więc z przemyślanym prezentem dla mojej mamy (pięknym przepiśnikiem, którego wiem że nie ma, a wszelkie gazetowe/telewizyjne przepisy notuje na świstkach które namiętnie gubi, pięknymi czekoladkami z Karmello, które wiem że uwielbia, bo dostaje od taty od wielkiego dzwonu, kwiatkiem w wiklinowym koszyku i zamówionym pilnikiem do stóp Scholla) do mojej mamy i przywitana zostałam z co najmniej brakiem entuzjazmu. Niby wszystko ok, zaserwowała mi mama drożdżówkę i kawę, z prezentu niby się ucieszyła (no ale te przepisy to ona i tak ciągle z głowy i czekoladki be, bo w sumie od dzisiaj ona jest na diecie, kwiatek zwiędnie, i czy ja sugeruję że ona ma niehalo stopy) i ogólnie była jakaś nerwowa. Kochana, i mojo-mamowa, ale nie w sosie. Stwierdziła że Dzień Maki już jej nie interesuje bo teraz ważny jest Dzień Dziecka. Fajnie że jest ważny, ale tego dnia mamy jakoś szkoda... Zwłąszcza, że to mój pierwszy. No i ja zapomniałam skarpetek dla Milly, tragedia się stała więc. Pojechałam więc do pracy i był to chyba najfajniejszy moment dnia (jakież to smutne). Wróciłam, mama oglądała seriale, ale tata i babcia trochę się zajęli i mną i Mill. Odebrałam Towarzysza Męża z pracy, pojechaliśmy do domu, Towarzysz Mąż pyta jak mój dzień a ja zgodnie z prawdą odpowiadam że tak sobie, bo zupełnie inaczej widziałam to w mojej głowie. Na co Towarzysz Mąż mówi, że mam oczekiwania z kosmosu. Hmmm... no tak mnei przyzwyczaił, to tak mam.

Kąpiemy Mill i usypia w mgnieniu oka. Ja z nią. I kiedy przez szczebelki tego małego łóżeczka trzymam ją za tą małą śpiącą rączkę to nic nie jest ważne.

Jestem mamą. Jestem szczęśliwa.

A oto prezent od mojej hong-kongskiej przyjaciółki M., która zaskoczyła nas z rana takim MMSem. Dzień Mamy uratowany!