M2 Randka czyli jedzenie na mieście (hurra!)

Pisałam już tu, że z okresu sprzed Milly najbardziej brakuje mi jedzenia na mieście. Ja w ogóle uwielbiam jeść. Jestem zdecydowanym zwolennikiem szkoły, że matka karmiąca ma jeść wszystko, byle było zdrowe (poza paroma produktami typu sushi których i w ciąży nie wolno). A jak czasem zje niezdrowe to też się nic nie stanie. Z góry wszystkim Matkom-Polkom wojowniczkom oświadczam, że podejście to zaczerpnięte jest od położnej.

Rozumiem matki karmiące które ze względu na problemy alergiczne bądź brzuszkowe dzieci są na ścisłej diecie. Choć sama, wyrodnie i egoistycznie, nie wiem jak długo dałabym radę karmić przy diecie składającej się z ryżu, gotowanego mięsa, rosołu i jabłek. Nie moja bajka, a mamy tak się katujące w imię dobra dzieci podziwiam podziwem szczerym. Bo choć Milly kocham nad życie na takiej diecie mogłabym przestać.

Na szczęście M. problemów z moją dietą nie ma. Także jem bez problemu truskawki, smażone potrawy (choć niemal na suchej patelni, ale ja smażonych w głębokim tłuszczu rzeczy  nie jadam i tak, poza pączkami w okolicach tłustego czwartku i frytkami parę razy w roku, ale siłą rzeczy przy tych upałach na takie frykasy nawet nie mam ochoty), czekoladę i lody. I drożdżówki, ba, czasem nawet z makiem (ocho, ale się posypią gromy!).

Ale nie o tym miało być, ale jak to u mnie, wstęp na pół posta, klasyka!

Wczoraj z Towarzyszem Mężem poszliśmy na randkę. No dobra, semi-randkę, bo mieliśmy ze sobą Mill, ale spacer i jedzenie w knajpie to prawie jak randka. I prawie wcale nie zrobiło dużej różnicy bo M. większość czasu przespała (no grzeczna jest, no). I wiem że szumnie w tytule posta nazwałam to jedzeniem na mieście, a parkową restaurację w zasadzie ciężko nazwać miastem. Ale poza domem jedliśmy. I same pyszne rzeczy, więc się liczy.

W parku na naszej spacerowej trasie (jednej z wielu) otworzyli parę dni temu nową restaurację. Tam gdzie byłam na kawie po moich dzikich poporodowych akcjach (update: ciągle jest dziwnie, ale odkąd wiem że to nic super groźnego to po prostu uczę się z tym funkcjonować... I jakoś jest. Mimo wszystko z naciskiem na jakoś bo zaczyna piec, więc ciągle myślę że coś jest nie tak i mnie niepoprawnie zdiagnozowali twierdząc że jest w porządku). Spodobało mi się tak bardzo (w restauracji, o której przecież jest post, a nie o jakichś durnych poporodowych problemach), że naciągnęłam Towarzysza Męża na obiad. Warunki do randkowania z dzieckiem super - zacienione stoliki z krzesłami na zewnątrz. Obsługa przemiła, menu mega-aperyczne, ceny do przeżycia i ogólnie super. I tak nam się pięknie randka udała.

Z tym że gorąco było jak szlag.

Odkrycie dnia: Milly nie za bardzo lubi gorąco. Tak więc ostatnie 10 minut pokonaliśmy na ryku. Że też dzieci mogą tak płakać, był to dla mnie szok. Kiedy tylko wróciliśmy Mill się uspokoiła i poszła dalej spać (w domu chłodniej wszak), Towarzysz Mąż poszedł do pracy a matka czyli ja padła na pysk.

Ale warto było!

Pozdrawiamy ciepło,
z&m

 Wiadomo, Mill na pierwszym planie...

Wszyscy mamy obiad