M2 Biegusiem... czyli powrót do formy po ciąży, porodzie i połogu

A więc stało się... W sobotę, o 15:40 oficjalnie skończyłam połóg. U mojej ginekolożki zawitałam już dzień wcześniej, gdzie na dzień dobry przywitały mnie ochy i achy z recepcji:

- A pani to już widzę w formie! - mówi pani recepcjonistka
- No ba! - mówię ja i pytam retorycznie - A czy ja kiedykolwiek byłam nie w formie?

No i przyznaję bez bicia, byłam, ale z ciążą to nie miało nic wspólnego. Jadłam niezdrowe rzeczy i słodycze na potęgę a ulubionym sportem było przewracanie kartek książek i zagryzanie co piątej strony ciastkami. Ekhm, słodycze dalej jem i chwała Bogu książki dalej czytam, ale nie w takich dzikich ilościach (te słodycze, bo książki dalej w dzikich) i ze sportem się zdecydowanie przeprosiłam.

Nie będę ściemniać - bywają okresy, że do sportu muszę się zmuszać, bo mi się zwyczajnie nie chce. Nie jest tak, że kocham biegać (a kocham biegać!) i bez biegania nie wyobrażam sobie życia (bo wyobrażam, bardziej niż bez słodyczy) i w ogóle nagle się stałam tak sportowa że Lewandowski się chowa. Nie jest tak. Ale sport polubiłam bo widzę korzyści z niego płynące i choćby samo to jest wystarczającą motywacją. Czuję się lepiej, wyglądam lepiej, ważę mniej i skórę mam lepszą. I jakby o jeden podbródek mniej...

I w ciąży wcale nie odpuściłam. Wiadomo, superintensywne ćwiczenia sobie darowałam, bo oczywiście zaszkodzić dziecku nie chciałam, ale nie mniej jednak ćwiczyć ćwiczyłam, zamiast zalec na kanapie. W końcu podobno przy porodzie spala się tyle kalorii co przy przebiegnięciu maratonu i wysiłek to jest ogromny, no więc jak tak, bez przygotowania? O tym co konkretnie robiłam jeszcze w ciąży pisałam tu i trochę też tu. I opłaciło się - poród zniosłam dobrze, wróciłam do siebie szybciorem i nie mam ani jednego rozstępu i skórę jędrną mam też (jak na moje gabaryty rzecz jasna). I nie zrozumcie mnie źle, ja wiem że są różne ciąże, że zagrożone, że trzeba leżeć, że trzeba się oszczędzać i wszystko to rozumiem i absolutnie nie podważam zdania lekarzy... ale w przypadku ciąży fizjologicznej, czyli prawidłowej takiej jak moja, uważam że leżenie na kanapie i wpieprzanie ciastek codzienne (bo niecodzienne nie jest złe, bez przesadyzmu!) tylko dlatego że jest się w ciąży która jest świetną wymówką jest pomysłem złym. Jak ktoś jest asportowy to niech chociaż tą godzinę dziennie znajdzie na spacer albo marsz (jak ma chęci i siłę), zawsze to lepsze niż bezruch totalny, a i przy okazji świeżego powietrza się łapnie i dzieciątko dotleni....

Po porodzie jak jest - wiadomo. Też u każdego inaczej, ale chyba nie przesadzę jak stwierdzę że mało kto się czuje jak Młody Bóg. Do tego dochodzą blizny pocesarkowe/pokroczowo-nacięciowe... i cała nowa rzeczywistość z noworodkiem. Przyznam szczerze że moja aktywność w połogu ograniczała się do spacerów, za o długich i częstych (1-2 dziennie, co najmniej godzinne, a nieraz i dwu). Po około 3 tygodniach już tęskniłam za ćwiczeniami, ale krwawiąc z taką intensywnością jak krwawiłam ja ciężko by było robić cokolwiek. Zwłaszcza biorąc pod uwagę tamponowy zakaz. Ale...

Połóg minął, krwawienie ustało, wymówki się skończyły. Pora wracać do sportu, wszak energia którą dają mi ćwiczenia (wiem że to nie działa na każdego, ale na mnie tak!) jest nieoceniona.

Tak więc wczoraj fit plan działania pora zacząć. Do łask wróciła Matka Boska Chodakowska (Milly wstaje, zu wstaje. Zu karmi Milly. Zu odkłada Milly do jej ulubionego chrzcinowego rocker-nappera aka leżaczka bujaczka i sadza ją obok telewizora. Milly patrzy z zaciekawieniem na zu. Zu szybciutko ubiera outfit ćwiczeniowy i zapodaje Chodakowską na YouTubie. Na telewizorze wyświetla w sensie bo tak sprytnie Towarzysz Mąż to ustawił że tak można. Zu ćwiczy. Chodakowska mówi 'wdech-wydech'. Milly śmieje się w głos. Najbardziej podoba jej się jak zu majta nogami. Po około 20 minutach Milly przestaje się podobać matka ćwicząca i zaczyna marudzić. Zu przerywa ćwiczenia i zajmuje się Milly. Kiedy spokojna znów Milly pada na powrót w swoim ulubionym chrzcinowym rocker-napperze zu wraca do wyginania śmiało ciała. Chodakowska twierdzi że jest ze mnie dumna. Milly olewa matczyne wysiłki i kima). I tak parę razy w tygodniu, podejrzewam, przynajmniej taki mam plan, ambitny. I spacery, jasna rzecz, zostają stałym punktem dnia. Kiedy w końcu przestanie lać jak z cebra, to znaczy.

I najważniejsze - w końcu byłam biegać. Biegać przed ciążą uwielbiałam, o tym zresztą też już pisałam (tu). I wczoraj, w dzień po połogu, Towarzysz Mąż został z małą a ja się wyrwałam przed siebie. Pierwsze wrażenia? bieganie + laktacja to kiepskie połączenie. Mimo potrójnego stanika (z reguły noszę podwójny, ale teraz dodałam jeszcze karmiący, szaleć to szaleć) było słabo. Ciężkie jednak te mleczne piersi, psia kość. Ale nie poddaję się, kupię jeszcze jeden sportowy stanik i zobaczymy czy da radę biegać. No za bieganiem tęskniłam wszak w ciąży najbardziej (o tym tu). A jak się nie uda to trudno. Na pewno coś wymyślę.

A dzisiaj?

A dzisiaj mam zakwasy.


Ściskam mocno,
z.- (ze śpiącą słodko m)

PS. A jak jest u Was? Macie jakieś sposoby na powrót do formy po ciąży? Czy też nie macie /miałyście do czego wracać bo jesteście w takiej formie jak przed ciążą/bez formy jak przed ciążą? Jaka aktywność się u Was sprawdziła a jaka nie? Napiszcie, może i ja z czegoś zainspiracyjnie skorzystam!

 Czas słaby, ale biorąc pod uwagę to jak długą miałam przerwę, to, jakie wielkie i bolesne są laktacyjne piersi i to, że od trzeciego kilometra miałam kolkę - ujdzie.

Yyyy... A to swoją drogą. Ale w ciąży było gorzej!

[obrazek stąd]