M6 Jak się ma mama?

Dawno, dawno temu...

Pół roku temu byłam na porodówce i cieszyłam się moją jednodniową córeczką (to znaczy - zdaje się. Oficjalne pół roku ma Mill jutro - 29 września, ale jako że urodziła się w sobotę to poniekąd też wczoraj. Nie? Jak to się liczy?) marząc o tym, żeby zjeść czekoladę, z którą wcześniej przydybała mnie położna i dostał mi się niezły ochrzan. Cała w strachu o dobro Mill czekoladę na tamten moment porzuciłam, byłam obolała, nie mogłam siedzieć (tylko leżenie albo stanie wchodziło w grę) i nagle cała uwaga z mojego brzucha przeniosła się na zewnątrz.

Ale stało się, zostałam mamą. A tu nagle moje dziecko ma pół roku. Tożto szok!

Co się zmieniło?

Niektórzy twierdzą, że kiedy ma się dzieci, zmienia się wszystko. Cóż - ja nie. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie zmienia się nic, ale też nie przesadzałabym z tym, jak to świat staje na głowie i nic poza dzieckiem się nie liczy. Nie mogę też stwierdzić, że moje życie sprzed Mill było puste i dopiero ona nadała mu sensu. Albo że mi się priorytety powywracały kompletnie. Nic z tych rzeczy. Moje życie przed Milly było ciekawe, fajne, pełne i bynajmniej nie nudne. Dziecko świetnie je dopełniło, ale kompletnie nie przewartościowało - rodzina zawsze była mega ważna i świat nagle nie wywrócił się do góry nogami. Praca też była ważna, bo jest z tych, do których się chodzi również dlatego że się lubi, a nie tylko dlatego, że się musi. I... dalej jest ważna. Cieszę się, że jeszcze pół roku mogę zostać z Mill, ale jeden dzień w tygodniu mogę poświęcić na pracę, która daje mi ogromną satysfakcję. Czemu nie? I jasne, mam mniej czasu na czytanie, na blogowanie, na ogarnianie mieszkania i leżenie przed telewizorem oglądając seriale odcinek za odcinkiem. Cóż, bywa. Nie ma masakry w stylu 'nie mogę nawet wyjść pod prysznic, nie wiem jak wygląda tusz do rzęs i nie pamiętam kiedy ostatni raz zasnęłam po 20:00'. Choć fakt, w kinie od pół roku nie byłam, peszek.

Samopoczucie

Ogólnie czuję się super. Rola mamy przyszła mi bardzo naturalnie i, poza pupnymi problemami z którymi borykamy się od urodzenia Mill, raczej bezstresowo i bezproblemowo. Nie spinam się przesadnie, nie wpadam w panikę kiedy córeczka postanowi zjeść gryzak który spadł na podłogę a ja tego nie zauważyłam, ale też nie wciskam jej takowego na siłę. Jestem mamą, ale nie tylko mamą, i bycie mamą nie jest jedynym wyznacznikiem mnie jako człowieka. Tak, moje dziecko jest dla mnie niezwykle ważne, nawet zaryzykowałabym stwierdzenie że najważniejsze, i tak, targam ją wszędzie gdzie się da, ale ważne jest też wyjście na półgodzinną choćby kawę bezdziecięcą, kiedy wiem, że ona jest bezpieczna z tatą. Ważne są małe przyjemności, typu zrobione paznokcie, albo wygodne, ale nie 'domowe' ciuchy. Ważne jest znalezienie czasu dla mnie i Towarzysza Męża, który możemy spędzić bez Mill (to jest trudne. Wyjście na randkę bez Mill od jej porodu jeszcze nam się nie udało, ale mam nadzieję że niedługo. Póki co cieszy choćby wypita wspólnie herbata i obejrzenie odcinka 'The Americans' przytulając się na sofie kiedy Milly śpi), ważna jest aktywność fizyczna, którą co prawda z przerwami, ale jednak staram się wplatać jakoś w mój dzień.

Wygląd

Wagę sprzed ciąży miałam tydzień po porodzie. No, ale nie przytyłam też za dużo (8 kilo z groszami) więc nie miałam jakichś szalonych ilości kilogramów do zrzucania (i tutaj nadmienię zazdrosnym: a] cały pierwszy i trzeci trymestr ciąży wymiotowałam. To naprawdę nie jest fajne b] moja waga przedporodowa nie była jakoś wybitnie mała. BMI w normie, ale raczej tej środkowej, muffin top, te sprawy, no nie można mieć wszystkiego, no. Ja się czuję nieźle w moim ciele, tragedii nie ma i na pewno nie zamienię umiłowania do bezy na rozmiar 34 i totalnie nie zgadzam się z Kate Moss twierdzącą że 'nothing tastes as good as being skinny feels' ('Nic nie smakuje tak dobrze jak bycie szczupłą'), bo z marszu mogę wymienić mnóstwo takich rzeczy... ) a teraz, przy karmieniu piersią, mimo braku jakiejkolwiek diety, matki karmiącej czy innych wymysłów, waga w końcu, po pół roku, zaczęła jeszcze trochę spadać. Mam 4 kilo mniej niż przed ciążą i mimo niemałych ilości przeze mnie pochłanianych tendencja dalej spadkowa. Lubię to!

Poza tym znajduję czas na fryzjera co jakiś czas (odrosty, bleh), manicure i pedicure (tak w ramach tych drobnych przyjemności) i co rano ogarniam się jakoś ciuchowo. W sensie - nie spędzam dni w szlafroku, choć mogłabym. Maluję się znacznie mniej niż przed ciążą, zdarzają mi się bardzo często dni bez make-upu, ale nie uważam tego za koniec świata. Nie nie maluję się bo nie mam czasu tylko zwyczajnie, z lenistwa. Marzę o rozwiązaniu problemu moich pozatykanych nosowo porów kwasami, ale jako że przy karmieniu piersią nie ma takiej opcji to jeszcze trochę poczekam. Podobnie jak z noszeniem ukochanych sukienek - dużo takich nieprzyjaznych karmieniu piersią zalega wciąż w mojej szafie i czeka na lepsze czasy.

Apropos karmienia - laktacja się unormowała i piersi wróciły do jako-takiej normy. Czyli rozmiar stanika z miseczką z drugiej połowy alfabetu na szczęście trochę się zmniejszył.

Włosy pociążowo wypadały garściami, ale odkąd biorę Priorin (tabletki suplementowe firmy Bayer, tej od aspiryny, które można brać przy KP), o którym napiszę osobną notkę jak skończę opakowanie, jest zdecydowanie lepiej. Ciągle wypadają, ale wiadomo, na hormony nie ma rady i co ma wypaść to wypadnie. Trudno.

Poza tym o moich poporowdowych komplikacjach (ostrzeżenie dla znajomych, zwłaszcza facetów - sceny drastyczne, nie czytajcie tego! o nich tu) prawie nie pamiętam, ale w razie czego idę jeszcze od jutra na rehabilitację (tak, o tym też napiszę).

Ogólnie rzecz biorąc - ciąża nie zostawiła jakichś ogromnych śladów w moim wyglądzie. A jeśli już to in plus, nigdy nie czułam się ładniej.

Kryzysy

Ano, bywają. Czasem myślę, że nie mam wystarczająco dużo pomocy, że jestem z dzieckiem non-stop, że jestem otwartym całodobowo barem mlecznym i maszynką do zabawiania bez względu na porę dnia i nocy. W dodatku nie mogę na luzie napić się wina, wyjść na imprezę albo zaplanować taniego okazyjnego wyjazdu do Berlina na przykład, bo dziecka w autobusie przez 7h nie widzę, no! Bywa że Mill płacze, a ja nie wiem co jej jest, i nie wiem jak jej pomóc. Bywa, że czuję się jak wyrodna matka, kiedy ona po raz trzeci w ciągu godziny chce jeść, a ja się wkurzam, że znów muszę ją karmić. Albo o, kiedy ledwo przebiorę ją w świeże ciuchy i pieluchę a ona bach, kolejna kupa. Wtedy cierpliwie przebieram ją ponownie a ona znów... I wtedy trochę mniej cierpliwie bywa, czasem się wkurzę. czasem chcę napisać posta, przeczytać dwie strony w książce albo zrobić obiad. I zwykle nie mogę, bo córeczka wymaga zabawiania. Wtedy jest ciężko.

Poza tym nieustannie się martwię, czy on się dobrze rozwija, czy dobrze ją ubieram, odżywiam, czy wystarczająco stymuluję, czy nie nadstymuluję, czy ona ma wszystko czego jej potrzeba i czy nie ma za dużo, czy nie zrobi sobie krzywdy, kiedy zostawię ją na pięć minut, czy w ogóle mogę ją zostawić na pięć minut... Wiecie na pewno o co mi chodzi, jeśli macie dzieci.

Kryzysy na szczęście są chwilowe i mijają, kiedy tylko widzę ten ogromny uśmiech i totalnie bezinteresowną miłość, kiedy córeczka dostrzeże mnie kątem znad zabawek. Och, ależ ja ją kocham!

I jutro cały post półroczny jej nawet napiszę, a jak!

A Wy? Jak się macie poporodowo? Macie podobne odczucia do moich czy kompletnie odmienne?

Pozdrawiam,
z&m