W25 Studniówka

No i minęło jak z bicza strzelił... 

Dopiero się dowiedziałam że jestem w ciąży, a tu już tylko 100 dni... 

Prawdziwą maturalną studniówkę też pamiętam, mimo tego  że miała ona miejsce, strach się bać, 10 lat temu... Fajne to były czasy. Choć dzisiaj są chyba jeszcze fajniejsze… 

Studniówek przerabiałam parę, jednak znalezienie z nich zdjęć graniczy z cudem. W tamtych czasach zdjęcia się albo miało na płytce (no właśnie, gdzie te płytki się podziały, ja się pytam…) albo się miało wywołane (tym bardziej, gdzie one są, ja się pytam?). Jak znajdę to dorzucę, chwilowo nie mam pojęcia gdzie są. Może jeszcze gdzieś u rodziców? A apropos zdjęć, chcemy z Towarzyszem Mężem nabyć aparat, coby dziecku przyzwoite zdjęcia jak się urodzi robić, jakieś rady w tej kwestii? Bardzo mile widziane, bo moim wymaganiem jest to, żebym mogła aparat obsługiwać jak mój aparat iPhonowy – jednym przyciskiem, a żeby jakość była przyzwoita, zwłaszcza we wnętrzach (bo na zewnątrz to i telefon obleci), Towarzysz Mąż się natomiast zna bardziej i kuma co to jest ISO  i różne inne fotograficzne rzeczy których ja nie kumam jak do niedawna, nie przymierzając, rampersów.

I jeszcze apropos zdjęć…

To nasze ciążowe mini-wspomnienia, aż do dzisiaj. A od jutra double-digits, więc pora chyba poważniej pomyśleć o wyprawce… Yyy....

Czerwiec 2013: Pomysł na Milly dopiero przychodzi nam do głowy. Długi Bożociałowy łikend w Trójmieście, w którym Towarzysz Mąż był pierwszy raz, a ja pierwszy raz od jakichś 15 lat, więc warto było się przejechać.

Lipiec 2013: Ja już wiem, T.M.  już wie, ale oprócz nas nie wie nieomal  nikt. Moja serdeczna krakowska przyjaciółka A., z którą udaje mi się pracować tego lata, dowiaduje się pierwsza, bo muszę komuś powiedzieć, bo mam wrażenie że zwariuję. Do tej pory nie wiem, jakbym wszystko ogarnęła bez niej (dzięki, A.!). Rzyganie pierwszosymestrowe i praca 24/24 nie idą ze sobą w parze, zdecydowanie.

Sierpień 2013: Moab, Utah, USA. Dzięki angielskiemu lekarzowi, który powiedział że mamy jechać w zaplanowaną podróż poślubną, póki możemy, pojechaliśmy. Oczywiście ze stresem, jak to będzie, ale okazało się być w porządku (mimo fatalnego samopoczucia ciążowego, ale cóż, bywa. Przynajmniej mam wspomnienia z obrzygania połowy Stanów i pierwsze usg z Vegas,a  co!). Czuję się raz lepiej, raz gorzej, tego dnia na tyle dobrze że przełaziliśmy po Parku Narodowym Arches chyba z 15 kilometrów. Brzucha ciągle ani śladu, za to ała, moje cycki!

Wrzesień 2013: Pasadena, Kalifornia, USA. Stał się cud: nie mogę patrzeć na słodycze. Rzygam parę razy dziennie i ratują mnie tylko amerykańskie ‘saltines’ (jak nasze krakersy, tylko nietłuste). Po tradycyjnych migdałach i imbirze rzygam jeszcze bardziej. Choć i tak wolę to niż rzyganie żółcią (przepraszam wrażliwców – i tych których brzydzi słowo ‘rzygać’ i tych którzy automatycznie mają w wyobraźni obrazy rzygającej mnie). Zostałam chyba pierwszą w historii osobą która schudła w Stanach, nawet wybitnie nie próbując. Trzy kilo na minusie, jeee! Choć mówiąc szczerze, nie wróciłabym do pierwszego trymestru za żadne skarby, nawet jak ktoś wybitnie by mnie zmuszał. Wolę być grubsza i cieszyć się jedzeniem, nie ma to tamto. Tutaj z odwiedzaną angielską koleżanką J., która w Pasadenie robi doktorat, mózg jeden! 

 

Październik 2013: Lwów, Ukraina. Z tym Lwowem to długa historia… Mieliśmy z Towarzyszem Mężem jechać już w marcu, ale w ten akurat łikend postanowili nas odwiedzić Towarzysza Męża rodzice. Nigdy nie jeździmy na wycieczki z biur podróży, ale tą szybką jednodniową polecili nam znajomi, więc się skusiliśmy. Udało nam się przenieść termin wycieczki na październik, a że będę wtedy w nieomal połowie ciąży nie przewidzieliśmy. No i jak, jechać, nie jechać? Bądź co bądź to cała noc w autobusie, cały dzień na nogach i kolejna cała noc w autobusie. Od ginekolożki dostałam zielone światło, zapakowałam kartę ciąży… i pojechaliśmy. Dawno się tak dobrze nie wyspałam jak w tym autobusie na siedząco (brak zgagi!). Brzuch już trochę było widać, z naciskiem na trochę. Wycieczka okazała się rzeczywiście super, pani przewodnik miejska mega kompetentna, a Milly, o której jeszcze nie wiedzieliśmy że jest dziewczynką, okazała się lubić latać po mieście z maminym wywieszonym ozorem. W drodze powrotnej też spało się super, to chyba przez to latanie…

Listopad 2013: Katowice, Polska. Nie ma jak w domu. Tylko gdzie ten brzuch? Na tym etapie już chyba powinno go być bardziej widać, prawda?

Szybkie wieczorne zdjęcie zrobione przez Towarzysza Męża na życzenie mojej angielskiej szwagierki, która bardzo chciała zobaczyć mój brzuch. Ja też bardzo chciałam go zobaczyć…

Grudzień 2013: Katowice, Polska. Ciągle w domu, ale tylko do piątku. W zeszły piątek udało mi się wyskoczyć do Częstochowy, w ten jadę do Krakowa, nareszcie! Prawie tak jak z moich małych wypadów z ukochanego Śląska cieszę się że brzuch jest. On nawet za bardzo jest, powiedziałabym. Zaczął mi lekko ograniczać garderobę, ale dajemy radę. Dzisiaj nawet nabyłam centymetr krawiecki i jest mnie i Milenki, o zgrozo, 96 centymetrów. Ale to i tak ciągle mniej niż w cyckach (mam się cieszyć czy płakać?!). Krem na rozstępy i do przodu! Niektórzy mówią że życie zaczyna się po czterdziestce, inni że po dwóch, a jeszcze inni że po setce właśnie. Wódki, centymetrów, dni do porodu?

Cóż, niewątpliwie niedługo się przekonamy!

Rosnące wciąż,

z&m